Καλό το Τurku, δε λέω, αλλά είχαμε και μια τουρνέ μπροστά μας...κι ο δρόμος Ε8 μας περίμενε με ανοικτές αγκάλες και πάλι, για να τον οργώσουμε. Συνεχίσαμε, με τέρμα τα γκάζια κατά μήκος του, κινούμενες βόρεια.
Η επόμενη πόλη-στόχος που δεν έπρεπε να χάσουμε, (επειδή ήταν σταμπαρισμένη στον χάρτη με το σηματάκι-έμβλημα της Unesco, κάτι που υποδήλωνε ότι εκεί βρισκόταν μνημείο ή χώρος Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς) ήταν η Rauma. Απέχει από το Turku 90 χιλιομετράκια κι όταν φθάσαμε εκεί, είχε ήδη πέσει το σκοτάδι.
Το επίσημο site της πόλης την παρουσιάζει ως μια ειδυλλιακή, παραλιακή πόλη της δυτικής Φινλανδίας, που απαριθμεί 40.000 κατοίκους. Δυστυχώς δε μπορέσαμε να την εξερευνήσουμε καλά, γιατί η επίσκεψή μας ήταν λίγο ξεπέτα. Κάναμε μόνο μια σύντομη γύρα, στοχεύοντας αποκλειστικά στο να ανακαλύψουμε την παλιά συνοικία της Rauma (αυτή συγκεκριμένα, ήταν που αποτελούσε μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco). Σύντομα, την εντοπίσαμε. Ήταν αξιαγάπητη, αλλά ερημική εκείνη την ώρα. Σίγουρα κατά τη διάρκεια της μέρας, τα πράγματα θα ήταν αρκετά διαφορετικά.
Αποτελείται από 600 ξύλινα σπιτάκια, που φιλοξενούν 800 κατοίκους περίπου. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες ιστορικές πόλεις της Βόρειας Ευρώπης, που αποτελείται αποκλειστικά από ξύλινες κατασκευές, με μεγάλο αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό ενδιαφέρον. Εκτός από κατοικίες, υπάρχουν μαγαζιά, συγκεντρωμένα στην αγορά της παλιάς πόλης, αλλά και παλιοί στάβλοι και σιταποθήκες. Εκτός από την παλιά Φραγκισκανική εκκλησία και τα απομεινάρια του παλιού ναού της Αγίας Τριάδας, το μόνο μνημείο που υπάρχει στην παλιά πόλη είναι το Δημαρχείο, κτισμένο τον 18ο αιώνα, που φιλοξενεί μουσείο στο εσωτερικό του. Τα εκθέματά του είναι δαντέλες και αντικείμενα που σχετίζονται με τη ναυτιλία. Ναυτική πόλη η Rauma, κι όχι τυχαία, γιατί είναι ένα από τα πιο παλιά και ιστορικά λιμάνια της Φινλανδίας.
Kι όχι μόνο αυτό! αλλά έχει και μακραίωνη ιστορία στην παραγωγή δαντέλας, που ήδη από τον 18ο αιώνα είχε εδραιωθεί για τα καλά.
Και συνεχίζει. Από το 1971, και κάθε χρόνο, στα τέλη Ιουλίου, διοργανώνεται Εβδομάδα δαντέλας! Την τελευταία μάλιστα μέρα, στο αποκορύφωμα των εκδηλώσεων, έχουμε τη βραδιά της Μαύρης Δαντέλας, όπου όλοι κυκλοφορούν ντυμένοι αποκλειστικά με μαύρη δαντέλα, ενώ υπάρχει ολονύκτιο παζάρι και κονσέρτα. Κρίμα που δεν το πετύχαμε!
Πάμε τώρα σε κάποια από τα αξιοθέατα. Δύο σπιτάκια που ξεχωρίζουν, είναι οι οικίες Kirsti (Pohjankatu 3 ) και Marela (Kauppakatu 24), που λειτουργούν πλέον κι αυτά ως μουσεία. Η οικία Kirsti είναι τυπικό δείγμα κατοικίας, με δύο living-room, κτισμένη τον 18ο αιώνα. Τώρα πια είναι διαμορφωμένη με σκοπό να παρουσιάσει στους επισκέπτες πώς ήταν οι συνθήκες ζωής κατά τον 19ο και 20ο αιώνα. Στο σπίτι αυτό έχουν μείνει ναυτικοί, κατασκευαστές δαντέλας, ένας σιδεράς κι ένας πυροσβέστης!
Η οικία Marela παρουσιάζει κάτι διαμετρικά αντίθετο. Δεν πρόκειται για ένα σπίτι της φτωχολογιάς, αλλά για ένα οίκημα στο οποίο κατοικούσε ένας πλοιοκτήτης, των αρχών του 20ου αιώνα, εποχή που η ναυτιλία άκμαζε στην περιοχή.
Η παλιά Rauma είχε καταστραφεί από πυρκαγιά στα τέλη του 17ου αιώνα, όμως τα μεταγενέστερα κτίρια διατήρησαν το πρότερο στυλ (αν και κυριαρχεί πλέον το νεο-αναγεννησιακό στυλ, που προέκυψε μετά από μια ευρεία ανακαίνιση, η οποία πραγματοποιήθηκε το 1890). Οι ανακαινίσεις που γίνονται σήμερα, διατηρούν στο ακέραιο τα προϋπάρχοντα μορφολογικά χαρακτηριστικά.
Πρώτες εικόνες μέσα στο μισοσκόταδο: η παλιά Rauma θύμιζε πολιτεία-φάντασμα του Φαρ Ουέστ...
Eίπαμε να κάνουμε μια στάση, κοντά σε ένα κανάλι που διέσχιζε την πόλη. Εκεί αντικρύσαμε ένα πολύ πρωτότυπο γλυπτό, μέσα στο κανάλι, που μας ενθουσίασε!
Ονομάζεται Kolme Sulotarta που σημαίνει Οι τρεις Χάριτες, και φιλοτεχνήθηκε το 1999.
Η καλλιτέχνης είναι η Kerttu Horila , που κατοικεί και δημιουργεί στη Rauma από τη δεκαετία του '70.
Η φωτογραφία, από το site της γλύπτριας, www.kerttuhorila.com .
Οι τρεις Χάριτες κάτι κοιτάνε (κι αυτό το είδαμε κατόπιν σε φωτό, όχι επιτόπου. Να 'φταιγε το σκοτάδι ή να 'ταν μια μεταγενέστερη προσθήκη;) Πρόκειται για κάτι σαν τέρας πάνω σε βάρκα,
που απλώνει τις δαγκάνες του απειλητικά ( η διάθεση είναι όμως χιουμοριστική).
(Φωτογραφία από Wikipedia: "Raumankanava" by Motopark - Oma teos )
Λίγο πιο έξω από τη Rauma, κοντά στον δρόμο no12 (που ενώνει τη Rauma με το Tampere), υπάρχει κι άλλη προστατευόμενη τοποθεσία, που ονομάζεται Sammallahdenmäki κι είναι κι αυτή στη λίστα της Unesco. Πρόκειται για ταφικό χώρο που χρονολογείται από την εποχή του Χαλκού, τον σημαντικότερο ίσως της Βόρειας Ευρώπης, και βρίσκεται μέσα σε ένα πανέμορφο δάσος.
Δυστυχώς τον προσπεράσαμε, αλλά δε γινόταν και αλλιώς. Αποχαιρετώντας την φιλήσυχη Rauma, έχοντας δει τα απολύτως βασικά και ούτε, βγήκαμε και πάλι στην εθνική οδό Ε8....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου