27-7-2014. 5 χρόνια ακριβώς συμπληρώνονται σήμερα, από τη στιγμή που πρωτοαντικρίσαμε το τρένο-φάντασμα, που έμελλε να στοιχειώσει τις σκέψεις μας για πάντα. Πολλά άλλαξαν από τότε, κι ας λέει το άσμα "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν"...
Αφού είχε περάσει ήδη ένας χρόνος από την ολοκλήρωση της περιοδείας μας, κι ενώ μνημονεύαμε με νοσταλγία το ταξίδι μας, (παρά τις κακουχίες που είχαμε υποστεί), σκεπτήκαμε να ξαναπεράσουμε, αν το 'φερνε ο δρόμος, από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, τη μέρα που αναχωρούσε το βαγονέτο. Τα δρομολόγια για Μόσχα, θα ξεκινούσαν και πάλι, για τη θερινή σεζόν. Είχαμε περιέργεια να δούμε τους επόμενους επιβάτες-θύματα, να περιδιαβούμε και πάλι τους κλειστοφοβικούς χώρους του βαγονέτου και με λίγη τύχη, ποιος ξέρει; μπορεί να πετυχαίναμε και τον Κατιόνακ. Το σχέδιο όμως αυτό δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Ένα χρόνο αργότερα, η χαριστική βολή: το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Μόσχα καταργήθηκε, όπως μετέπειτα κι όλα τα δρομολόγια του ΟΣΕ για το εξωτερικό.
Η οικονομική κρίση, εκτός από την Ελλάδα, κτύπησε και την παρέα μας. Έκτοτε, δεν έχουμε οργανώσει όλες μαζί αντίστοιχο ταξίδι μακράς διαρκείας στο εξωτερικό, ούτε καν στο εσωτερικό...
Οι παγκόσμιες εξελίξεις, ήταν κι αυτές ραγδαίες. Η Ουκρανία βρίσκεται πλέον σε εμπόλεμη κατάσταση, απειλούμενη με διχοτόμηση. Η έκρυθμη αυτή κατάσταση, μας γέμισε ανησυχία για την Μαρίνα, η οποία καταγόταν από μια πόλη της Ανατολικής Ουκρανίας, κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία. Η ίδια μάλιστα δήλωνε από τότε, "είμαι Ρωσίδα". Λίγο καιρό μετά την επιστροφή μας στην Ελλάδα, την είχαμε αναζητήσει. Όμως το τηλέφωνό της, ήταν συνεχώς απενεργοποιημένο. Έκτοτε, δεν είχαμε κανένα νέο της.
Το ίδιο και με τον μικρό χοντρούλη, που έδωσε στην Αντιγκόνα το e-mail του. Αν κι η Αντιγκόνα του έγραψε, εκείνος την έγραψε. Άγνωστο αν το mail της τα κατάφερε τελικά να φτάσει μέχρι το Omsk της Σιβηρίας...
Τελικά, αναζητήσαμε πρόσφατα την Μαρίνα, στο εστιατόριο που δούλευε πριν από 5 χρόνια. Ο ευγενέστατος συνάδελφός της, με τον οποίο μιλήσαμε, ήταν ο βοηθός της. Μας είπε ότι η Μαρίνα είχε αποχωρήσει εδώ και χρόνια από το μαγαζί, είχε επιστρέψει κάποιες φορές στην πατρίδα της και τώρα πια εργάζεται σ'ένα εστιατόριο σε αιγαιοπελαγίτικο νησί.
Για τον Κατιόνακ και τους υπόλοιπους, φοβούμαι ότι δε θα μπορέσουμε πια να μάθουμε νέα τους. Θα θέλαμε να καμαρώσουμε τον χοντρούλη και τον αδερφό του, αντράκια πλέον, μετά από 5 χρόνια... Και στον Κατιόνακ ευχόμαστε κάποια στιγμή, να πραγματοποιήσει το όνειρό του να βρεθεί στη θέση του Κάπτεν στο αντίστοιχο ιταλικό τρένο, έστω και σαν επιβάτης.
