Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΟΥ салоники москва suo: ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ

Τελικά έμελλε να επισκεπτούμε και την τελευταία κατοικία του Ντοστογιέφσκι. Κι αυτό, γιατί την επόμενη μέρα είχαμε στο πρόγραμμα μια περιήγηση στο μνημειακό κοιμητήριο Τίχβιν, στο οποίο αναπαύεται ο μεγάλος συγγραφέας.

Το κοιμητήριο αποτελούσε μέρος του μοναστηριού Alexander Nevsky, που ιδρύθηκε από τον μεγάλο Πέτρο το 1770. Ο Νevsky ήταν Ρώσος πρίγκηπας, (που μάλιστα έχει ανακηρυχτεί και άγιος από την Ρώσικη Ορθόδοξη Εκκλησία), αλλά και μεγάλος πολεμιστής, που κατάφερε να αναχαιτίσει τις επιδρομές Γερμανών και Σουηδών κατακτητών.

Το κοιμητήριο, είχε εισιτήριο για την είσοδο στα ενδότερά του. Και δεν έφτανε που είχε εισιτήριο, αλλά και διαφορετική χρέωση για τους ξένους, όπως συνηθίζεται στη Ρωσία. Εμείς είχαμε σπαστεί με αυτές τις διακρίσεις και θέλαμε αυτή τη φορά να πληρώσουμε τα ίδια με τους ντόπιους. Δίπλα μας βρισκόταν μια οικογένεια Ρώσων, μια μητέρα με δύο παιδιά ενήλικα, που εκ πρώτης όψεως φαίνονταν συμπαθητικοί και συνεννοήσιμοι. Σκεπτήκαμε να απευθυνθούμε σ' αυτούς, για να ζητήσουμε τη βοήθειά τους. Το σχέδιο ήταν να εκδώσουν 3 εισιτήρια ρώσικα, τάχαμου για εκείνους, να μας τα πασάρουν κρυφά κι έτσι να περάσουμε σαν Ρωσίδες Κυρίες την πύλη του κοιμητηρίου.

Εύκολο να το σκεφτείς και να το πράξεις, αλλά να το πεις..; Η οικογένεια μπορεί να μας είχε φανεί εξελιγμένη και προχωρημένη, αλλά από αγγλικά είχαν πλήρη μεσάνυχτα! Ούτε κι εγώ ξέρω πώς καταφέραμε τελικά να τους εξηγήσουμε τι ακριβώς θέλαμε. Το θέμα πάντως ήταν ότι πετύχαμε τον σκοπό μας και καταφέραμε να εξασφαλίσουμε τα εισιτήρια, σε ρώσικη τιμή.

Στην πύλη, υπήρχε ένας τύπος με στολή, που έλεγχε τα εισιτήρια. Τι θα γινόταν άραγε αν μας έπαιρνε χαμπάρι; Φαινόμασταν από μακριά ότι δεν ήμασταν Ρωσίδες.
Με αρκετή αγωνία, την αδρεναλίνη στο φουλ, αλλά προσπαθώντας ταυτόχρονα να περάσουμε όσο πιο απαρατήρητες γινόταν, πλησιάσαμε στην πύλη, και δώσαμε τα εισιτήριά μας για έλεγχο.
Ο φύλακας τα κοίταξε και τα έσκισε τυπικά.

Προτού προλάβουμε να χαρούμε και να διανύσουμε τα πρώτα μέτρα μετά την είσοδο, τον ακούμε να απευθύνεται σε μας, φυσικά στα ρώσικα. Για ένα δευτερόλεπτο σαστίσαμε, μην ξέροντας πώς να αντιδράσουμε. Κάναμε πως δεν ακούσαμε, αλλά μας απεύθυνε ξανά το λόγο. Και τώρα, τι γίνεται...;;

Η Αντιγκόνα, τέρας ψυχραιμίας, του απάντησε μ' ένα βροντερό και σίγουρο "Ντα..."
Μάλλον η απάντηση αυτή τον ικανοποίησε. Κι έτσι για καλή μας τύχη, προχωρήσαμε ανενόχλητες...

Προσπαθώντας να συγκρατήσουμε τα γέλια μας, επειδή τη σκάσαμε στο φύλακα, αρχίσαμε
-χαμηλοβλεπούσες πάντα- την περιήγησή μας στα ταφικά μνημεία.

Ξεκινάμε την ξενάγηση από το σημείο -σχεδόν- που την είχαμε αφήσει, στην προηγούμενη ανάρτηση. Αυτός λοιπόν, είναι ο τάφος του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. (1821-1881)

Μιχαήλ Γκλίνκα (1804-1857) Ρώσος συνθέτης, ιδρυτής της περίφημης Ρωσικής Σχολής.

Οι συνεχιστές της Εθνικής Ρωσικής Σχολής ήταν η περίφημη "Ομάδα των Πέντε", μια παρέα Ρώσων συνθετών που στόχευαν στην καλλιέργεια της ρωσικής μουσικής με εθνικό χαρακτήρα. Μπορεί οι δρόμοι τους μετά από μερικά χρόνια να χώρισαν, όμως τώρα βρίσκονται όλοι μαζί στο κοιμητήριο Τίχβιν.

Η ομάδα των πέντε:

- Μίλι Αλεξέγιεβιτς Μπαλάκιρεφ (1837-1910)

- Σεζάρ Αντόνοβιτς Κιουί (1835-1918)

Αλεξάντρ Μποροντίν (1833-1887)

Μοντέστ Πετρόβιτς Μούσοργκσκι (1839-1881)

Νικολάι Αντρέγιεβιτς Ρίμσκι - Κόρσακοφ (1844-1908).

Η Ομάδα των Πέντε είχε έρθει πολλές φορές σε αντιπαράθεση με τον Άντον Ρουμπινστάιν και τον Πιότρ Τσαϊκόφσκι. Ο λόγος εναντίωσής τους ήταν ότι απεχθάνονταν την εισαγωγή δυτικότροπων τεχνοτροπιών στη ρώσικη μουσική και ήθελαν να αποφύγουν τον ακαδημαϊσμό στις συνθέσεις τους. Θεωρούσαν μάλιστα ότι αυτός ενισχυόταν από την φοίτηση σε Ωδεία και κανείς τους επίσημα, δεν είχε λάβει ωδειακή εκπαίδευση.
Ο Ρουμπινστάιν από την άλλη μεριά, είχε ζήσει και εργαστεί επί σειρά ετών σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Με την επάνοδό του στη Ρωσία, προσπάθησε να κάνει γνωστή και αγαπητή την μουσική της Δύσης στο ευρύτερο κοινό, γι' αυτό και ίδρυσε το ωδείο της Αγίας Πετρούπολης το 1862 και διοργάνωσε πλήθος συναυλιών, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Κάτι που προφανώς δεν άρεσε στην Ομάδα των Πέντε.

Η ειρωνεία πάντως είναι ότι το 1871 ο Ρίμσκι Κόρσακοφ έγινε καθηγητής στο Ωδείο της Αγ. Πετρούπολης, μελέτησε πολύ την δυτική αρμονία, ενορχήστρωση και σύνθεση και τις εξέλιξε χρησιμοποιώντας πολλά ρώσικα στοιχεία. Το 1944, προς τιμήν του, το Ωδείο της Αγ. Πετρούπολης ονομάστηκε Ωδείο Ρίμσκι Κόρσακοφ.
Πάντως πέρα από τα μίση, τις έριδες και τις αντιπαλότητες, ανεξαρτήτως στυλ και πεποιθήσεων, οι συνθέτες αυτοί ήταν μεγάλοι, πολύ μεγάλοι. Η μοίρα, με τα παιχνίδια που παίζει συχνά, το 'φερε έτσι ώστε να μετακομίσουν όλοι μαζί στην ίδια μεταθανάτια γειτονιά.

Το μνήμα του συνθέτη και πιανίστα Άντον Ρουμπινστάιν (1829-1894).

'Eτσι όπως βλέπω την προτομή του Ρουμπινστάιν,
σαν να μου θυμίζει τον Μπετόβεν...

Ludwig Van Beethoven

Ενθάδε κείται άλλη μια κορυφαία προσωπικότητα της μουσικής,

ο Πιότρ Τσαϊκόφσκι. (1840-1893)

Ο Τσαϊκόφσκι είχε σπουδάσει κι αυτός στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης κι είχε δάσκαλό του, στη σύνθεση και στην ενορχήστρωση, τον Ρουμπινστάιν. Με την Ομάδα των Πέντε, είχε σχετικά καλές σχέσεις, αν και σε κάποια πρώτα του έργα τον είχαν κριτικάρει δυσμενώς. Με την πάροδο του χρόνου οι σχέσεις τους αποκαταστάθηκαν, προέκυψαν μάλιστα και κάποιες συνεργασίες μεταξύ τους, όμως ο Τσαϊκόφσκι ακολούθησε το δικό του δρόμο και δεν έγινε ποτέ μέλος της παρέας. Το 1866 πήγε στη Μόσχα για να διδάξει στο εκεί Ωδείο, που μετέπειτα πήρε και το όνομά του.

Αυτή είναι η τελευταία κατοικία του Marius Petipa, ενός από τους μεγαλύτερους χορογράφους όλων των εποχών. 'Ηταν επί σειρά ετών ο γενικός διευθυντής των Αυτοκρατορικών Μπαλέτων της Αγίας Πετρούπολης, ανέβασε και χορογράφησε πολλές ιστορικές παραστάσεις. Ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Τσαϊκόφσκι, το 1895, ο Petipa σε συνεργασία με τον Lev Ivanov, παρουσίασε με νέα χορογραφία το πασίγνωστο έργο Η Λίμνη των Κύκνων. Το αρχικό ανέβασμα από το θέατρο Μπολσόι το 1877 στη Μόσχα, ήταν αποτυχία, όμως το νέο ανέβασμα υπό την επιμέλεια του Petipa, θρίαμβος! Aκόμα και οι τωρινές χορογραφίες του έργου, βασίζονται συχνά σε εκείνη την εκδοχή.

Ο τάφος του Φιοντόρ Στραβίνσκι, τραγουδιστή της όπερας
και πατέρα του συνθέτη Iγκόρ Στραβίνσκι. (1843- 1902)

Φαίνεται να 'ταν πολύ ενδιαφέρων τύπος, ο πατέρας Στραβίνσκι...

Κι έπειτα από μια απαραίτητη παύση στην φοντανέλλα του κοιμητηρίου, συνεχίζουμε στο δεύτερο μέρος της βόλτας. Σας παρουσιάζουμε κάποιους τάφους που μας εντυπωσίασαν για την ιδιορρυθμία τους, την πρωτοτυπία τους, ή απλά για τα όμορφα γλυπτά τους.