ΚΙΕΒΟ

Μετά από την εξερεύνηση στο υπόλοιπο τρένο, γύρισαν γρήγορα στο παλιό γνωστό φιλόξενό τους βαγονέτο, κι ούτε που ξαναπάτησαν στα υπόλοιπα βαγόνια. Άλλωστε, δεν αργούσε η ώρα που θα έφταναν στη Ρωσία...
Σε λίγες ώρες, το τρένο θα έκανε στάση στο Κίεβο, κι η Μαρίνα, ως πολύ κοκέτα που ήταν, βαφόταν και φτιαχνόταν για τη στάση στη μεγάλη πόλη. Ταυτόχρονα μας μιλούσε για την οικογένειά της που την περίμενε, σε μια πόλη κοντά στα ρωσικά σύνορα, ανυπομονώντας να τους ξανασυναντήσει.
Φτάνοντας στο Κίεβο εντυπωσιαστήκαμε από τα κτίρια, και συγκεκριμένα από δύο πανύψηλα
κτίρια που ενώνονταν στην κορυφή τους με μια γέφυρα και σχημάτιζαν ένα τεράστιο Η... ακόμα
πιο εντυπωσιακό ήταν το ντύσιμο των ταξιδιωτών στον σιδηροδρομικό σταθμό, σαν γαιτανάκια
είχαν στολιστεί κι η μόδα τους απείχε έτη φωτός από την ελληνική...

Εκεί υπήρχαν πλανόδιοι που πουλούσαν κέικ σε στυλ τούρτας που δεν ήθελαν ψυγείο, σε στρογγυλά χαρτονένια κουτιά. Σκεφτήκαμε να αγοράσουμε, αλλά κάτι μας κράτησε, ίσως να ήταν τίγκα στα συντηρητικά. Η μάνα του χοντρούλη όμως αγόρασε τρία, δώρο για τους Κάπτεν και τη Μαρίνα, κι εμάς μας άφησε στην απ'έξω, χωρίς γλυκό, ενώ υποτίθεται δεν είχε λεφτά. Είχε τελικά ψωροπερηφάνεια, γιατί δεν είχε δεχτεί τη βοήθειά μας, για λεφτά ή φαγητό, αλλά ούτε και την προσφορά του Κατιόνακ να της δώσει έξτρα κουπέ χωρίς χρέωση. Έτσι έβγαλαν όλο το ταξίδι σε ένα κουπέ μια οικογένεια 3 ατόμων, σίγουρα με μεγάλη ταλαιπωρία.
Στην επόμενη στάση η Μαρίνα θα μας εγκατέλειπε. 'Ηδη είχε βραδιάσει κι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ συγκινητική γιατί αποχωριζόμασταν τη φίλη μας, και θα ξεμέναμε μόνες και αβοήθητες με τον Κατιόνακ και με τα άλλα φρικιά. Αποχαιρετιστήκαμε με την υπόσχεση ότι θα τα ξαναλέγαμε στην Αθήνα, και το τρένο χάθηκε μέσα στο ουκρανικό σκοτάδι...