Δύο μέρες πριν από την αναχώρησή μας από τη Μόσχα, κινήσαμε για τον σιδηροδρομικό σταθμό, απ' όπου έφευγαν τα τρένα για την Αγ.Πετρούπολη, προκειμένου να εξασφαλίσουμε έγκαιρα το εισιτήριό μας. Μπαίνοντας στον χώρο, κοντοσταθήκαμε και τον κοιτούσαμε έκθαμβες, γιατί ήταν ένας από τους ωραιότερους σταθμούς που είχαμε δει ποτέ.
Έπειτα από τον αρχικό ενθουσιασμό και μια μικρή βόλτα στις όμορφες αίθουσές του, εντοπίσαμε τα εκδοτήρια των εισιτηρίων, και πήραμε θέση στην ουρά. Πέρασε αρκετή ώρα αναμονής κι όπως ήταν φυσικό, είχαμε αρχίσει να δυσανασχετούμε με την αργοπορία των υπαλλήλων. Το αποκορύφωμα όμως ήταν όταν ήρθε η σειρά μας, και η κοντή, ξανθιά υπάλληλος του γκισέ, σηκώθηκε νευρικά από το κάθισμά της, έβαλε μπροστά στη τζαμαρία το ταμπελάκι "κλειστό" κι εξαφανίστηκε, προτού προλάβουμε να πούμε κιχ. Όταν προσπαθήσαμε να της μιλήσουμε, μας περιφρόνησε εντελώς. Όπως καταλάβαμε πιο μετά, ήταν η ώρα του διαλείμματος.
Λίγο πιο πέρα, σε μια άλλη ουρά, περίμενε μια παρέα Ιταλών, που σκόπευε να βγάλει εισιτήριο για τον Υπερσιβηρικό, με τελικό προορισμό την πόλη Τσίτα. Άγνωστο το πώς συνεννοήθηκαν, πάντως μετά από λίγο ξέσπασαν σε ζητωκραυγές, χοροπηδώντας με ελαφρά πηδηματάκια, γιατί κατάφεραν να εξασφαλίσουν τα πολυπόθητα εισιτήρια. Εμείς από την άλλη, είχαμε φτάσει στα πρόθυρα της απελπισίας, γιατί το γκισέ μπροστά μας εξακολουθούσε να παραμένει κλειστό. Προς στιγμή νομίσαμε ότι είδαμε φως στο τούνελ, επειδή διαπιστώσαμε ότι υπήρχε αυτόματο εκδοτήριο εισιτηρίων. Είπαμε να δοκιμάσουμε κι εκεί την τύχη μας, γιατί με την υπάλληλο του σταθμού, σίγουρα θα τα βρίσκαμε μπαστούνια. Τελικά κι αυτό ήταν χαοτικό κι αποκλειστικά στην ρωσική γλώσσα, οπότε εγκαταλείψαμε κι εκεί την προσπάθεια, γιατί μετά από λίγη ώρα άνοιξε το γκισέ του εκδοτηρίου. Τις διαβουλεύσεις τις έκανε φυσικά η Ξερξούσκα, με τα ρώσικα που είχε μάθει με τη μέθοδο άνευ διδασκάλου, και που πραγματικά μας είχε σώσει.
Μετά από πολύ κόπο και βάσανο, καταφέραμε και βγάλαμε τα εισιτήρια. Το μεθεπόμενο βράδυ, την ίδια ώρα, θα ήμασταν στο τρένο της φυγής για τον ρώσικο Βορρά ...
Θελήσαμε να πάρουμε μια ιδέα για το τι μας περίμενε στο νέο αυτό ταξίδι. Μιας και δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε, κόβαμε βόλτες στις αποβάθρες και παρατηρούσαμε τα τρένα που αναχωρούσαν, καθώς και τους επιβάτες. Το τρένο που τρόμαξε την Ιβάννα και της έφερε σύγκρυο, ήταν εκείνο που πήγαινε στον ακριτικό προορισμό Mούρμανσκ, σε απόσταση σχεδόν 2000 χιλιομέτρων από τη Μόσχα, κοντά στον Βόρειο Πόλο. Προσπάθησε να διακρίνει τι επικρατούσε μέσα στο τρένο, κοιτώντας από το παραθυράκι ... σκόρπια αντικείμενα το ένα πάνω στο άλλο, στουμπωμένα πάνω στα παράθυρα, της ενίσχυσαν την υποψία ότι επρόκειτο για άλλο ένα τρομακτικό "κοινόβιο", όπως εκείνο που είχε ξαναδεί στο τρένο του Κατιόνακ. Όμως ακόμα χειρότερα, αυτό το τρένο φάνταζε στοιχειωμένο... Λίγο παραδίπλα γινόταν η επιβίβαση, και την προσοχή της τράβηξε ένας τύπος, με τα πιο μακριά ξανθά ράστα που είχε δει ποτέ. Σίγουρα το τρένο για το Μούρμανσκ ήταν ένα τρένο για δυνατές συγκινήσεις ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου