Η Μαρίνα είχε γίνει πολύ φίλη μας. Δούλευε στην Ελλάδα σ΄ ένα εστιατόριο, αλλά στην Ουκρανία είχε κάνει μουσικές σπουδές και τραγουδούσε υπέροχα. Ήταν πολύ μπριόζα κι όταν καθόμασταν στο χωλάκι - "μπαράκι" του τρένου για τσιγάρο και ποτό, μας τραγουδούσε σε ρυθμό τζαζέ, όπως λέει και το τραγούδι του Πασχάλη  "Αγκαζέ" :

Την ακούγαμε κι έδινε μια ευχάριστη νότα στο ταξίδι μας, το οποίο είχε αρχίσει να γίνεται πιο ενδιαφέρον. Το νάζι της Μαρίνας δεν άφησε αδιάφορο τον Κάπτεν, που δεν έχανε ευκαιρία να τη στριμώχνει στο διάδρομο, δήθεν για να περάσει, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του απλόχερα (απλώνοντάς της χέρι), όταν καθάριζε με την σκούπα. Αυτή ανταποκρινόταν με χαριτωμένα πειράγματα και τον φώναζε χαιδευτικά "Κατιόνακ" (γατούλης) !