Η Ξερξούσκα και η Αντιγκόνα ήταν μεγάλες καζινόβιες κι ήθελαν οπωσδήποτε να κάνουν μια επίσκεψη στα καζίνο της πόλης, "για την καλή τύχη" όπως έλεγαν μεταξύ τους γελώντας συνομωτικά, καπνίζοντας τοπικά τσιγάρα Sobranie, με χρωματιστό τσιγαρόχαρτο...
Eίχαμε ήδη εντοπίσει μέσω ίντερνετ, όταν κάναμε την αναζήτηση για ξενοδοχείο, ένα πολύ ιδιαίτερο καράβι, με αισθητική '80ς και παλιού καλού σοβιετικού design, που φιλοξενούσε εκτός από ξενοδοχείο, ξακουστό μπαρ, καμαρότους καμαρωτούς, αλλά το κυριότερο, καζίνο, που ήταν και το πιο μεγάλο θέλγητρο για να το επισκεφθούμε. Ένα βράδυ λοιπόν ξεκινήσαμε προς τα κει, παίρνοντας το μετρό. Περάσαμε ένα σκοτεινό μεγάλο πάρκο, υγρό, και φτάσαμε στο ποτάμι, όπου ήταν αραγμένο το καράβι.
Η θέα τριγύρω ήταν εντυπωσιακή γιατί υπήρχαν μεγάλα κτίρια και φώτα. Πλησιάζοντας στο πλοίο, είδαμε ότι στο δάπεδο μπροστά στην είσοδο, ήταν κολλημένες αναρίθμητες μάρκες και νομίσματα, σαν κατάθεση των απανταχού τζογαδόρων στην καλή τους τύχη. Περνώντας στο εσωτερικό του ποταμόπλοιου, διαπιστώσαμε με έκπληξη, ότι καζίνο δεν υπήρχε, γιατί είχε σταματήσει πριν έναν - δύο μήνες να λειτουργεί. Παρ' όλα αυτά, επειδή θέλαμε να εξερευνήσουμε το χώρο, αποφασίσαμε να καθίσουμε για ένα drink. Στο πάνω επίπεδο που βρισκόταν κάτι σαν αίθουσα δεξιώσεων, υπήρχε εικόνα διάλυσης, μάλλον μόλις είχε τελειώσει κάποια τελετή κι οι υπάλληλοι τακτοποιούσαν τον χώρο. Μας παρέπεμψαν με αγένεια στο κάτω stage, όπου υπήρχε ντίσκο - μπαρ και βραδιά karaoke.
To περιβάλλον ήταν πολύ άνετο, με πολύ χαμηλό φωτισμό, μπλε σποτάκια που αναβόσβηναν στο ρυθμό της μουσικής και μια πολύ ευχάριστη παρέα στο κέντρο, που καθόταν σε ένα κυκλικό τραπέζι κι έπινε ουίσκι. Δύο μεγάλες οθόνες έπαιζαν τα βιντεοκλίπ και τα τραγούδια που διάλεγε το κοινό για να τραγουδήσει.
Τα δύσκολα άρχισαν και πάλι, όταν έπρεπε να παραγγείλουμε. Ο κατάλογος φυσικά ήταν στα ρώσικα, όμως η Ιβάννα βρήκε (πίστευε) τη λύση: έβαλε το δάχτυλό της τυχαία πάνω του κι έτσι διάλεξε για καλή της τύχη (νόμιζε) ένα από τα πιο απλά ποτά, το Black Russian. Με νοήματα και μοστράροντας τον κατάλογο στη σερβιτόρα, χωρίς να χρειαστεί να της μιλήσει, παρήγγειλε. Μετά από δέκα λεπτά, κατέφτασε ένα πράμα που μόνο Black Russian δε θύμιζε, ήταν σαν γαλατάκι σε γυάλινο χαμηλό ποτήρι, με πάγο. Η συνεννόηση είχε αποβεί άκαρπη, για άλλη μια φορά. Ξανά με νοήματα προσπάθησε να της ζητήσει το λόγο, αλλά η σερβιτόρα ήταν εντελώς χαϊβάνι κι έτσι η Ιβάννα, αγανακτισμένη, πήγε κατευθείαν στον μπάρμαν, όπου λύθηκε το πρόβλημα - αν κι όχι αμέσως, γιατί κι αυτός ήταν ούφο. Με γεμάτα τα ποτήρια πλέον με αλκοόλ, αρχίσαμε επιτέλους να το διασκεδάζουμε. Ηχούσαν τοπικά dance hits και το κέφι ξεχείλιζε στην κεντρική παρέα.
Αποφασίσαμε να πάρουμε το μικρόφωνο, όμως το μενού των τραγουδιών όπως ήταν αναμενόμενο, σε μεγάλο ποσοστό ήταν στα ρώσικα. Το πήραμε στο χαβαλέ και παραχωρήσαμε το μικρόφωνο στην Αντιγκόνα, που δεν ήξερε καθόλου το ρώσικο αλφάβητο. Περιμέναμε να ακούσουμε πώς θα ηχήσει αυτή η ερμηνεία, αλλά και να δούμε τις αντιδράσεις των θαμώνων. Τα ρώσικα ακούστηκαν από το στόμα της σαν λατινικά, το ακροατήριο αρχικά γέλασε συγκαταβατικά μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει, αλλά μετά πάγωσε. Γι' αυτό και το ρίξαμε στο διεθνές ρεπερτόριο, που το συνοδεύσαμε και με χορευτικό λίκνισμα στο χώρο.
'Ηταν μια πολύ όμορφη βραδιά, κι ας ήπιαμε ό,τι να 'ναι ...
Όταν πια φύγαμε η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη, μετρό δεν κυκλοφορούσαν κι έτσι η μόνη λύση για να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας ήταν να πάρουμε ταξί. Η κατάσταση με τα ταξί στη Ρωσία είναι πολύ ιδιαίτερη, γιατί εκτός από τα κανονικά ταξί, κυκλοφορούσαν και απλά ΙΧ χωρίς άδεια, κυρίως Lada, τα οποία σε προσέγγιζαν και έπαιρναν κούρσες. Ταξίμετρο φυσικά δεν υπήρχε κι η συνεννόηση γινόταν προφορικά στην αρχή της διαδρομής. Φαινόταν κάπως τρομακτικό μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, αλλά ήταν η μόνη λύση...
Eίχαμε ήδη εντοπίσει μέσω ίντερνετ, όταν κάναμε την αναζήτηση για ξενοδοχείο, ένα πολύ ιδιαίτερο καράβι, με αισθητική '80ς και παλιού καλού σοβιετικού design, που φιλοξενούσε εκτός από ξενοδοχείο, ξακουστό μπαρ, καμαρότους καμαρωτούς, αλλά το κυριότερο, καζίνο, που ήταν και το πιο μεγάλο θέλγητρο για να το επισκεφθούμε. Ένα βράδυ λοιπόν ξεκινήσαμε προς τα κει, παίρνοντας το μετρό. Περάσαμε ένα σκοτεινό μεγάλο πάρκο, υγρό, και φτάσαμε στο ποτάμι, όπου ήταν αραγμένο το καράβι.
Η θέα τριγύρω ήταν εντυπωσιακή γιατί υπήρχαν μεγάλα κτίρια και φώτα. Πλησιάζοντας στο πλοίο, είδαμε ότι στο δάπεδο μπροστά στην είσοδο, ήταν κολλημένες αναρίθμητες μάρκες και νομίσματα, σαν κατάθεση των απανταχού τζογαδόρων στην καλή τους τύχη. Περνώντας στο εσωτερικό του ποταμόπλοιου, διαπιστώσαμε με έκπληξη, ότι καζίνο δεν υπήρχε, γιατί είχε σταματήσει πριν έναν - δύο μήνες να λειτουργεί. Παρ' όλα αυτά, επειδή θέλαμε να εξερευνήσουμε το χώρο, αποφασίσαμε να καθίσουμε για ένα drink. Στο πάνω επίπεδο που βρισκόταν κάτι σαν αίθουσα δεξιώσεων, υπήρχε εικόνα διάλυσης, μάλλον μόλις είχε τελειώσει κάποια τελετή κι οι υπάλληλοι τακτοποιούσαν τον χώρο. Μας παρέπεμψαν με αγένεια στο κάτω stage, όπου υπήρχε ντίσκο - μπαρ και βραδιά karaoke.
To περιβάλλον ήταν πολύ άνετο, με πολύ χαμηλό φωτισμό, μπλε σποτάκια που αναβόσβηναν στο ρυθμό της μουσικής και μια πολύ ευχάριστη παρέα στο κέντρο, που καθόταν σε ένα κυκλικό τραπέζι κι έπινε ουίσκι. Δύο μεγάλες οθόνες έπαιζαν τα βιντεοκλίπ και τα τραγούδια που διάλεγε το κοινό για να τραγουδήσει.
Τα δύσκολα άρχισαν και πάλι, όταν έπρεπε να παραγγείλουμε. Ο κατάλογος φυσικά ήταν στα ρώσικα, όμως η Ιβάννα βρήκε (πίστευε) τη λύση: έβαλε το δάχτυλό της τυχαία πάνω του κι έτσι διάλεξε για καλή της τύχη (νόμιζε) ένα από τα πιο απλά ποτά, το Black Russian. Με νοήματα και μοστράροντας τον κατάλογο στη σερβιτόρα, χωρίς να χρειαστεί να της μιλήσει, παρήγγειλε. Μετά από δέκα λεπτά, κατέφτασε ένα πράμα που μόνο Black Russian δε θύμιζε, ήταν σαν γαλατάκι σε γυάλινο χαμηλό ποτήρι, με πάγο. Η συνεννόηση είχε αποβεί άκαρπη, για άλλη μια φορά. Ξανά με νοήματα προσπάθησε να της ζητήσει το λόγο, αλλά η σερβιτόρα ήταν εντελώς χαϊβάνι κι έτσι η Ιβάννα, αγανακτισμένη, πήγε κατευθείαν στον μπάρμαν, όπου λύθηκε το πρόβλημα - αν κι όχι αμέσως, γιατί κι αυτός ήταν ούφο. Με γεμάτα τα ποτήρια πλέον με αλκοόλ, αρχίσαμε επιτέλους να το διασκεδάζουμε. Ηχούσαν τοπικά dance hits και το κέφι ξεχείλιζε στην κεντρική παρέα.
Αποφασίσαμε να πάρουμε το μικρόφωνο, όμως το μενού των τραγουδιών όπως ήταν αναμενόμενο, σε μεγάλο ποσοστό ήταν στα ρώσικα. Το πήραμε στο χαβαλέ και παραχωρήσαμε το μικρόφωνο στην Αντιγκόνα, που δεν ήξερε καθόλου το ρώσικο αλφάβητο. Περιμέναμε να ακούσουμε πώς θα ηχήσει αυτή η ερμηνεία, αλλά και να δούμε τις αντιδράσεις των θαμώνων. Τα ρώσικα ακούστηκαν από το στόμα της σαν λατινικά, το ακροατήριο αρχικά γέλασε συγκαταβατικά μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει, αλλά μετά πάγωσε. Γι' αυτό και το ρίξαμε στο διεθνές ρεπερτόριο, που το συνοδεύσαμε και με χορευτικό λίκνισμα στο χώρο.
'Ηταν μια πολύ όμορφη βραδιά, κι ας ήπιαμε ό,τι να 'ναι ...
Όταν πια φύγαμε η ώρα ήταν πολύ προχωρημένη, μετρό δεν κυκλοφορούσαν κι έτσι η μόνη λύση για να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μας ήταν να πάρουμε ταξί. Η κατάσταση με τα ταξί στη Ρωσία είναι πολύ ιδιαίτερη, γιατί εκτός από τα κανονικά ταξί, κυκλοφορούσαν και απλά ΙΧ χωρίς άδεια, κυρίως Lada, τα οποία σε προσέγγιζαν και έπαιρναν κούρσες. Ταξίμετρο φυσικά δεν υπήρχε κι η συνεννόηση γινόταν προφορικά στην αρχή της διαδρομής. Φαινόταν κάπως τρομακτικό μέσα στα άγρια μεσάνυχτα, αλλά ήταν η μόνη λύση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου