ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ

Την επόμενη μέρα, που ήταν κι η προτελευταία μας μέρα στην πόλη, σκοπεύαμε την περάσουμε χαλαρά με βόλτες στο κέντρο. Η Ιβάννα ήθελε να επισκεπτεί το μέγαρο Γιουσούποφ, που ήταν ένα παλάτι γεμάτο έργα τέχνης και περίτεχνα διακοσμημένο, αλλά παράλληλα ένα κτίσμα που το βάραινε ένα διάσημο έγκλημα: επρόκειτο για τον τόπο στον οποίο είχε δολοφονηθεί ο διαβόητος μυστικιστής και τσαρλατάνος Γκριγκόρι Ρασπούτιν.

Ο θρύλος για το χρονικό της δολοφονίας έχει περίπου ως εξής: o Ρασπούτιν είχε δεχθεί πρόσκληση  στο μέγαρο από τον πρίγκηπα Γιουσούποφ, με απώτερο σκοπό του πρίγκηπα να τον ξεκάνει. Ο πρίγκηπας πρόσφερε δηλητηριώδη πτι φουρ  και ποτά στον Ρασπούτιν, όμως εκείνος αρνήθηκε να τα καταναλώσει, για λόγους υγείας. Η ώρα περνούσε και το σχέδιο εξόντωσης του Ρασπούτιν δεν προχωρούσε, κι έτσι ο πρίγκηπας, με σπασμωδικές κινήσεις, τον πυροβόλησε, αφήνοντάς τον βαριά τραυματισμένο αλλά όχι ακόμα νεκρό.  Παρ'όλους τους πυροβολισμούς, την απόπειρα να τον δηλητηριάσουν και τη μάχη σώμα με σώμα με τον πρίγκιπα, αλλά και με τους συνεργούς του, ο Ρασπούτιν κατάφερε να διαφύγει προς τον κήπο. Δεν κατόρθωσε όμως να απομακρυνθεί πολύ. Το άψυχο σώμα του βρέθηκε μερικές μέρες αργότερα στο ποτάμι. Δεν είχε πεθάνει όμως ούτε από τα πυρά των διωκτών του, ούτε από το δηλητήριο, αλλά από πνιγμό...

                           Ο Γκριγκόρι Ρασπούτιν στο νοσοκομείο. Μορφή που σε στοιχειώνει...

Ο νέος, ωραίος και φιλότεχνος πρίγκηπας Φελίξ Γιουσούποφ.

                 Η αυλή του μεγάρου Γιουσούποφ, εκεί που κατάφερε να διαφύγει ο Ρασπούτιν
                                              κατά την απόπειρα δολοφονίας του..


Η Ιβάννα σκέπτηκε να χρησιμοποιήσει το μετρό για να πάει μέχρι το μέγαρο του τρόμου, όμως οι δύο φιλενάδες της προσφέρθηκαν να την συνοδεύσουν με το αυτοκίνητο, μιας και δεν είχαν προγραμματίσει κάτι συγκεκριμένο. Η μέρα λοιπόν ξεκίνησε με κέφι, και αρχικό προορισμό το ιντριγκαδόρικο μέγαρο της δολοπλοκίας.

Με τη βοήθεια του χάρτη μετά από λίγη ώρα, φθάσαμε κοντά στο μέγαρο και κοιτούσαμε δεξιά -αριστερά για να το εντοπίσουμε. Κινούμασταν σε δρομάκι που ήταν παράλληλο σε ένα από τα πολλά κανάλια της πόλης.

Η Ξερξούσκα η οδηγάρα μας, που παντού μας είχε γυρίσει, ξαφνικά βρέθηκε σ' ένα αδιέξοδο από λιμουζίνες και αμάξια μονόχρωμα. Ακριβώς εκεί μπροστά, γίνονταν έργα. Είχαν κλείσει με το έτσι θέλω το στενό δίπλα από το κανάλι κι έτσι αναγκαστικά κάναμε άτακτη οπισθοχώρηση. Για κακή μας όμως τύχη, ένα από τα  σταθμευμένα αυτοκίνητα είχε παρκάρει με το χειρότερο παρκάρισμα που είχαμε δει ποτέ, με το μισό αμάξι σχεδόν πάνω στο δρόμο. Κάνοντας λίγο απρόσεκτα και νευρικά όπισθεν η Ξερξούσκα το τσούγκρισε, κι άρχισε να κτυπάει ο συναγερμός του σταθμευμένου αυτοκινήτου. Χωρίς να το σκεπτεί και πολύ πάτησε γκάζι, πάντα με την όπισθεν, και χάθηκε σαν τον σίφουνα μέσα στα στενά.

Η ακόμα μεγαλύτερη γκαντεμιά ήταν ότι υπήρχε και αυτόπτης μάρτυρας του τρακαρίσματος. Βρισκόταν έξω από ένα κτίριο, που μάλλον υπηρεσία ήταν ή κυβερνητικό κτίριο, γιατί είχε μια μεγάλη, ακατάληπτη για μας ταμπέλα, με ένα έμβλημα. Αστυνομία; Πυροσβεστική; κάτι αυστηρό και αυταρχικό πρέπει να 'ταν. Ο τύπος, τσαμπουκαλεμένος, κινήθηκε προς το μέρος μας κι  άρχισε να φωνάζει. Ποιος να 'ταν; Ο θυρωρός; Αυτός που είχε παρκάρει το αυτοκίνητο;

Μέσα στην ταραχή, κι αφού απομακρυνθήκαμε σε απόσταση ασφαλείας, σταματήσαμε λίγο πιο πάνω για να ελέγξουμε τις ζημιές που είχαν γίνει στο νοικιασμένο μας αμάξι. Για καλή μας τύχη τη γλιτώσαμε μόνο με κάποιες γρατζουνιές, που προσπαθούσαμε να καθαρίσουμε  με υγρά μαντηλάκια... τα μαντηλάκια αυτά είναι σωτήρια σε περιπτώσεις που χρειάζεται να απομακρύνεις επίμονη βρωμιά και λεκέδες, βρίσκονται πάντα στην τσάντα μας για έκτακτες ανάγκες σαν κι αυτήν. Πάλι καλά που οι γρατζουνιές προέρχονταν πιο πολύ από το χρώμα του οχήματος που στουκάραμε κι έτσι κατορθώσαμε να τις απομακρύνουμε, όχι όμως εντελώς...

Η Ξερξούσκα, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, φώναζε κι έλεγε ότι δεν θέλει να ξαναοδηγήσει σ' αυτή την καταραμένη γκαντέμικη πόλη. Εμείς προσπαθούσαμε να την καθησυχάσουμε και διατηρώντας την ψυχραιμία μας, να σκεπτούμε τις επόμενες κινήσεις μας. Ο κυριότερος προβληματισμός μας ήταν ο αυτόπτης μάρτυρας, που πιθανόν να είχε κρατήσει τον αριθμό της πινακίδας μας. Το θέμα ήταν: να πάμε να του μιλήσουμε για το τρακάρισμα, ή όχι;
Τελικά αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στον τόπο του ατυχήματος, μόνο η Αντιγκόνα με την Ιβάννα όμως, πεζές, για να κόψουμε κίνηση και να δούμε τι ζημιές αφήσαμε πίσω μας, κι αν ο αυτόπτης μάρτυρας βρισκόταν ακόμα εκεί και καραδοκούσε...

                    To καταραμένο αμάξι που σκόρπισε τη συμφορά. Πιθανότατα ο οδηγός του
             να είχε κάνει μια σύντομη στάση, γιατί είχε αφήσει το μπροστινό παράθυρο ανοικτό...



Για κακή μας τύχη ήταν ακόμα εκεί, και φαινόταν θυμωμένος, σαν κάτι να περίμενε.
(Εμάς να εμφανιστούμε..;)
Αυτό το διαπιστώσαμε ως πεζές και ρομαντικές που πήγαμε για κατασκοπεία. Προσποιούμασταν ότι χαζεύαμε το ποτάμι, ενώ αυτός κοιτούσε οποιονδήποτε περνούσε και φυσικά εμάς. Για ξεκάρφωμα καθήσαμε απέναντί του και σκεπτόμασταν τι να κάνουμε. Τι έκανε αυτός τόση ώρα εκεί κι επιμένει; Ο τριγύρω χώρος είχε και κάμερες... Προσπαθήσαμε όσο το δυνατόν πιο διακριτικά να δούμε τι ζημιές είχαμε αφήσει πίσω μας. Κοιτώντας φευγαλέα διαπιστώσαμε ότι στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο είχε μείνει ένα βαθούλωμα και του είχαμε σπάσει το φως...

     H θέα στο ποτάμι Μόικα, από το σημείο στο οποίο την είχαμε στήσει για κατασκοπεία...


Η ώρα περνούσε κι όσο καθόμασταν στο ίδιο πάντα μέρος δίναμε στόχο, αποφασίσαμε λοιπόν να το διαλύσουμε. Η Ιβάννα έφυγε και πήγε στο αυτοκίνητο για ενημερώσει την Ξερξούσκα για τα τεκταινόμενα κι άφησε την Αντιγκόνα μόνη της να συνεχίσει την κατασκοπεία. Ο αυτόπτης μάρτυρας παρέμενε στην ίδια θέση κι εξακολουθούσε να είναι ανήσυχος και νευριασμένος. Καταλάβαμε ότι τίποτα καλό δεν θα προέκυπτε αν πηγαίναμε να του μιλήσουμε, γιατί φαινόταν εντελώς αγριάνθρωπος. Επιπλέον δε θα βγάζαμε εύκολα άκρη, γιατί σιγά μην μιλούσε αγγλικά. Και το χειρότερο, μπορεί να μπλέκαμε με την αστυνομία και θα βρίσκαμε σίγουρα τον μπελά μας.

 Για την ιστορία, αυτό είναι το μέγαρο Γιουσούποφ, που τελικά είδαμε μόνο σε         φωτογραφία... (Πηγή Wikipedia --  φωτογραφία του Alexander Savin)

Όταν τελικά συγκεντρωθήκαμε κι οι τρεις στο αυτοκίνητο, αποφασίσαμε ότι η πιο ανώδυνη λύση ήταν να απευθυνθούμε κατευθείαν στην εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων. Έτσι φύγαμε από τον τόπο του "εγκλήματος" και πήγαμε ντουγρού στο γραφείο της εταιρείας.

Με το που περάσαμε το κατώφλι του, νιώσαμε αμέσως την καλή αύρα που επικρατούσε εκεί μέσα. Ήταν κάτι που τόνωσε το πληγωμένο μας ηθικό και μας έφερε κύματα αισιοδοξίας. Οι υπάλληλοι ήταν νέοι, άνετοι και χαμογελαστοί κι ευτυχώς μας καθησύχασαν, αντιμετωπίζοντας το περιστατικό πολύ χαλαρά. Για να ελαφρύνουμε η θέση μας, τους δείξαμε και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα που αποκομίσαμε από την κατασκοπεία μας. Η κοπέλα που μας εξυπηρέτησε γέλασε, μας διαβεβαίωσε ότι δεν θα είχαμε άλλα μπλεξίματα (βλέπε αστυνομία) και ότι το μόνο δυσάρεστο στην υπόθεση ήταν ότι θα κρατούσε ένα μέρος της εγγύησης, για τη ζημιά. Έχοντας φανταστεί τα χειρότερα, δεν πιστεύαμε ότι το θέμα λύθηκε τόσο ανώδυνα και κρατιόμασταν για να μην ουρλιάξουμε από τη χαρά μας! Επιπλέον, μιας και νιώσαμε τόσο άνετα με τους υπαλλήλους της εταιρείας, τους ζητήσαμε να μας βοηθήσουν στο άλλο φλέγον πρόβλημα που είχαμε και μας γέμιζε ανησυχία, και που δεν ήταν άλλο από την έλλειψη των εγγράφων για τη διαμονή μας στη χώρα. Τους εξηγήσαμε τι συνέβαινε, ότι μπορεί να μας σταματούσαν στα σύνορα και τους παρακαλέσαμε να γράψουν μια σύντομη εξήγηση στα ρώσικα, για να τη δώσουμε, αν χρειαζόταν, στους συνοριοφύλακες. Σε μια λευκή κόλλα Α4, η επιθυμία μας πραγματοποιήθηκε.

Νιώθοντας να έχει φύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω μας, μπήκαμε στο κινητό, τραυματισμένο μας σπίτι με τους 4 τροχούς και βγήκαμε ξανά στους δρόμους για την αναζήτηση ενός ασφαλούς απάγκιου για να γείρουμε τα κορμάκια μας και να γεμίσουμε τα στομάχια μας...