Η ζέστη εξακολουθούσε να είναι ανυπόφορη, ο Κατιόνακ εξακολουθούσε να είναι στριμμένος, ο Ιούλιος έκαιγε, αλλά η πρώτη μέρα στο τρένο είχε τελειώσει.
Ξυπνήσαμε με αναταραχή. Μας είχαν ήδη ειδοποιήσει να ετοιμάσουμε τα διαβατήρια, γιατί πλησιάζαμε στα σύνορα με τη Σερβία, ώσπου ακούσαμε φωνές, και είδαμε έναν τύπο να τραβάει τη Μαρίνα, με την πρόφαση ότι δεν είχε βίζα για είσοδο στη χώρα. Προφανώς θα ήθελε ένα έξτρα φιλοδώρημα, αλλά εκείνη αντιθέτως, άρχισε να διαμαρτύρεται και να αντιστέκεται. Ο Κατιόνακ παρακολουθούσε αδιάφορος και αμέτοχος στην άλλη άκρη του βαγονέτου. Μόνο εμείς αντιδράσαμε και τραβήξαμε τη Μαρίνα μέσα στο τρένο. Ο Κατιόνακ εξακολουθούσε να κάνει την πάπια, πράγμα που δεν μας έκανε εντύπωση γιατί είχαμε καταλάβει τι τομάρι ήταν. Η Μαρίνα επέμενε ότι τα χαρτιά της ήταν εντάξει κι ότι σε καμιά περίπτωση δεν έπρεπε να κατέβει απ΄το τρένο.
Τελικά ο ελεγκτής υποχώρησε κι έτσι το ταξίδι συνεχίστηκε κανονικά με όλους τους επιβάτες του ρώσικου βαγονέτου ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου