Με το που πατήσαμε επιτέλους το πόδι μας στο σταθμό του Ελσίνκι, στην Αντιγκόνα έκανε τρομερή εντύπωση το φως έξω, στον φινλανδικό ουρανό, κι ο ήλιος που έδυε. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει (ήταν ήδη 10 το βράδυ), ο ουρανός είχε χρωματισμούς μπλε και γαλάζιο φωσφοριζέ, όλα λαμπύριζαν κι η Αντιγκόνα έβλεπε τα χρώματα τόσο έντονα, που ένιωθε σαν να είχε φάει τριπάκι. 'Ηταν το καλύτερο καλωσόρισμα.
Μπαίνοντας στο κτίριο του σταθμού, αρχίσαμε αμέσως να παρατηρούμε τις διαφορές που είχε το καινούργιο μέρος. Επικρατούσε μια αίσθηση ηρεμίας αλλά και μια ψυχρή θερμοκρασία, και μια ατμόσφαιρα υγρή και βαριά. Η πρώτη εντύπωση που μας έκαναν οι άνθρωποι ήταν ότι ήταν πολύ νορμάλ εμφανισιακά, και στο ντύσιμο και στο μαλλί, και στο παπούτσι, και στο ύφος.
Το ντύσιμο των ανθρώπων ήταν πιο χαλαρό και άνετο, όπως επίσης υπήρχε και ποικιλία κόσμου. Καμία σχέση με τη Ρωσία (ειδικά τη Μόσχα) όπου δεν έβλεπες σχεδόν καθόλου ξενόφερτο πληθυσμό, και μελαμψούς μετανάστες ούτε κατά διάνοια. Ακόμα κι οι τουρίστες που πετύχαμε στη Μόσχα ήταν ελάχιστοι (ή τουλάχιστον δεν ήταν πολύ φανεροί ή σε ορδές) και προερχόμενοι ως επί το πλείστον από άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Δεν είχαμε συγκεκριμένο προορισμό, ούτε κράτηση σε ξενοδοχείο, ούτε καν είχαμε ψαχτεί για ενοικίαση οχήματος (=σπιτιού). Άλλωστε η ώρα ήταν προχωρημένη και τα γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων ήταν κλειστά. Ήμασταν εντελώς χύμα στο κύμα, γι' αυτό κι η αναζήτηση παραδοσιακού, ξενοδοχειακού καταλύματος, ήταν μονόδρομος.
Καθήσαμε, χωρίς καμία βιασύνη, στην κεντρική αίθουσα του σταθμού, και απλά παρακολουθούσαμε τριγύρω μας τα τεκταινόμενα. Ιδιαίτερη εντύπωση μας προκάλεσε μια παρέα μελαχρινών νεαρών, που όμως δεν ήταν μεσογειακοί, αλλά μάλλον Εσκιμώοι. Πρώτη έκπληξη όμορφη, αυτή!
Ενώ εξακολουθούσαμε να αράζουμε απλά στον σταθμό, έγινε κι η πρώτη γνωριμία στη Φινλανδία:
μας πλησίασε μια παρέα από μαυρούληδες, Αφρικανικής καταγωγής, που μας γλυκοκοίταζαν και μας ρωτούσαν από πού είμαστε κι από πού ήρθαμε. (Τόσο εξωτικό θέαμα ήμασταν;)
Ήταν ιδιαίτερα θερμοί και φαινόταν ότι ήθελαν να μας πιάσουν την κουβέντα, όπως κι έγινε.
Ο ένας από αυτούς, σαν άλλος Ξένιος Δίας της Φινλανδίας, μας κάλεσε στο σπίτι του και προσφέρθηκε από μόνος του να μας φιλοξενήσει, προσθέτοντας όμως ότι η διαμονή μας μπορεί να μην ήταν και πολύ άνετη, διότι φιλοξενούσε ήδη κάποιους άλλους φίλους του.
Αρνηθήκαμε ευγενικά την πρότασή του (όμως αργότερα βλέποντας τις τιμές των ξενοδοχείων την ξανασκεπτήκαμε)...
Δεν αργήσαμε να κάνουμε και την πρώτη γνωριμία με την πόλη: πρώτα η Ξερξούσκα με την Αντιγκόνα πήγαν προς τα έξω για να δουν τι παίζει κι εντυπωσιάστηκαν από την πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα, που επικρατούσε εντός αλλά κι εκτός σταθμού. Η Αντιγκόνα τράβηξε την προσοχή μιας ηλικιωμένης, αλλά καλοστεκούμενης γυναίκας, που την κοιτούσε με το χαμόγελο στα χείλη, καθώς χανόταν κατευθυνόμενη προς τον σταθμό.
Το τραμ τις εντυπωσίασε κι αυτό γιατί ήταν στενόψηλο, σαν πράσινο σκουλήκι, όπως επίσης τις εντυπωσίασαν κι οι άντρες, που ήταν τεράστιοι, στο στυλ του μεταλλά, μαλλιάδες και αγριεμένοι (με την καλή έννοια). Από την άλλη μεριά, το ντύσιμο των γυναικών ήταν πιο casual, κι όχι τόσο μανταμέ όσο των Ρωσίδων.
Οι δύο φιλενάδες επέστρεψαν στην αίθουσα αναμονής του σταθμού και περιέγραψαν με τα πιο ένθερμα σχόλια, τις πρώτες τους εντυπώσεις από το Ελσίνκι, στην Ιβάννα.
Το βασικό όμως πρόβλημα εξακολουθούσε να υπάρχει, και περίμενε τη λύση του. Δεν ήταν άλλο από το να βρούμε ένα κατάλυμα να περάσουμε τη νύχτα. Το καλό είναι ότι γύρω από το σταθμό υπήρχαν πολλά ξενοδοχεία, όμως όλα ήταν πολλών αστέρων. Η Ξερξούσκα πήγε μόνη της για μια πρώτη επιτόπια έρευνα. Γύρισε άπραγη, με όχι και πολύ ενθαρρυντικά νέα, δηλώνοντας παραίτηση. Η Ιβάννα ανέλαβε εκείνη να συνεχίσει το έργο του εντοπισμού δωματίου, συνοδευόμενη από την Αντιγκόνα.
Πρώτη στάση στο Holiday Inn (υπό άλλες συνθήκες ούτε απ'έξω θα περνούσαμε, αλλά η ανάγκη...)
Ζητήσαμε δωμάτιο τρίκλινο, όμως οι ρεσεψιονίστ μας είπαν ότι τρίκλινο δωμάτιο δεν υπήρχε, κι η μόνη λύση ήταν να μας δώσουν υποχρεωτικά, 2 δωμάτια. Το κόστος, για ένα βράδυ, και για δύο δωμάτια, στο συγκεκριμένο ξενοδοχείο, ήταν για μας απαγορευτικό... Το ίδιο έργο επαναλήφθηκε και στο αμέσως επόμενο ξενοδοχείο, όπου δοκιμάσαμε την τύχη μας.
Τρίτη προσπάθεια, ξενοδοχείο πολύ κομψό και κυριλέ, μια ώριμη κυρία με σκούρα μαλλιά και γυαλιά, γύρω στα 50, μας υποδέχτηκε στη ρεσεψιόν. Η Ιβάννα ρώτησε και πάλι, αν υπάρχει διαθεσιμότητα σε τρίκλινο, η ρεσεψιονίστ της απάντησε ακριβώς τα ίδια, που είχε ήδη ακούσει. Παρ'όλα αυτά η Ιβάννα δεν πτοήθηκε κι άρχισε να της εξηγεί ότι το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να κάνουμε ένα μπάνιο και να βρούμε ένα μέρος να αράξουμε, για ένα μόνο βράδυ, χωρίς να πληρώσουμε ένα σωρό λεφτά. Αν μπορούσε να μας παραχωρήσει απλά ένα δίκλινο δωμάτιο, θα ήταν το τέλειο! Και θα τη βρίσκαμε εμείς την άκρη.
Πέρασαν μερικές στιγμές σκεπτικισμού, η ρεσεψιονίστ φαινόταν να το επεξεργάζεται στα σοβαρά, ώσπου μετά από λίγο απάντησε: "Eντάξει, θα σας δώσω το δίκλινο, ελπίζω να τα καταφέρετε να κοιμηθείτε".
Σιγά το δύσκολο... σ 'αυτή τη σούπερ δωματιάρα, μέχρι και στο πάτωμα θα κοιμόμασταν! Όμως δε χρειάστηκε, γιατί βολευτήκαμε μια χαρά κατά μήκος του κρεβατιού, και μας χώρεσε τέλεια.
Το δωμάτιο ήταν διακοσμημένο με έργα του Gustav Klimt και αγαλματάκια αλλά το πιο περίεργο, που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ, ήταν ότι το ξενοδοχείο διέθετε μενού με μαξιλάρια -για να διαλέξεις αυτό που θα έκανε την ξάπλα, στο φιλόξενο αυτό δωμάτιο, αξέχαστη. Δεν το χρησιμοποιήσαμε όμως, (δε θυμάμαι καν αν είχε χρέωση και τιμοκατάλογο) γιατί και χωρίς μαξιλάρι πάλι άνετα θα 'μασταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου