Η Ιβάννα, νιώθοντας άνετα με τον Ρώσο συνεπιβάτη μας, άρχισε να τον ρωτάει πληροφορίες που αφορούσαν τον έλεγχο στα σύνορα και το πόσο αυστηρός ήταν αυτός. Προς μεγάλη έκπληξή μας, ο Ρώσος γιάπις, μας εκμυστηρεύτηκε ότι είχε "προφίλ εγκληματία" (χαρακτηριστικά που θύμιζαν εγκληματία; δεν καταλάβαμε..) και γι' αυτό κάθε φορά που περνούσε τα σύνορα, τον σταματούσαν και του έκαναν εξονυχιστικό έλεγχο.
Όταν ο πιο προσωπικός έλεγχος, έφτασε και σ'εκείνον, τα λόγια του επιβεβαιώθηκαν και στην πράξη: οι Ρώσοι Τulli άρχισαν διάφορες ερωτήσεις και του είπαν να ανοίξει την τσάντα του. Αν και στάθηκαν αρκετή ώρα σ'αυτόν, δεν βρήκαν κάτι επιλήψιμο κι έτσι ο έλεγχος συνεχίστηκε στους αμέσως επόμενους επιβάτες, δηλαδή σ' εμάς...
Η πρώτη ερώτηση ήταν αν έχουμε κάτι να δηλώσουμε. Ιδιαίτερη έμφαση έδιναν σε περιπτώσεις παλιών οργάνων, ή αντικειμένων- αντίκα, γιατί υπήρχαν περιορισμοί, ίσως και απαγόρευση, στο να βγάζεις παλαιά αντικείμενα από τη χώρα. Εμείς απαντήσαμε ότι το μόνο που έχουμε είναι μια μπαλαλάικα. "Old balalaica"? ρώτησε ο Ρώσος Tulli με άγριο -και καλά- ύφος. "Όχι", του απαντήσαμε μονολεκτικά και για καλή μας τύχη δεν ασχολήθηκε άλλο μαζί μας. Με τις αποσκευές μας δεν είχαμε θέμα, άλλο μας έκαιγε, κι αυτό ήταν τα διαβατήρια, που τα κρατούσαν ακόμα αυτοί κι άγνωστο πότε και υπό ποιες συνθήκες θα μας τα επέστρεφαν...
Το τρένο ήταν ακινητοποιημένο για αρκετή ώρα, βρισκόμασταν στο μεταίχμιο μεταξύ των δύο χωρών. Σε ποια από τις δύο όμως; Σιγά σιγά άρχισε να μετακινείται, ώσπου μετά από λίγο ξανασταμάτησε. Η ώρα περνούσε και η κατάσταση ήταν ήρεμη, χωρίς αναταραχές. Αν και δεν είχαμε πάρει ακόμα πίσω τα διαβατήρια, η ελπίδα άρχισε να αχνοφεγγίζει... μάλλον την είχαμε σκαπουλάρει. Αν ήταν να μας μπαγλαρώσουν, δεν θα το είχαν κάνει τόση ώρα;
To ηθικό μας αναπτερώθηκε στη σκέψη ότι ακόμα κι αν υπήρχε πρόβλημα στα χαρτιά μας, ήμασταν σε πολιτισμένο περιβάλλον και θα μπορούσαμε να ελπίζουμε στη στήριξη των φινλανδικών Tulli -που σίγουρα θα ήταν πιο νορμάλ και συζητήσιμοι σε σχέση με τους Ρώσους συναδέλφους τους. Ακόμα κι αν μας σταματούσαν, θα είχαμε τουλάχιστον αυτόπτες μάρτυρες (όχι σαν το τρένο του Κατιόνακ, που αυτός ήταν ικανός από μόνος του να μας ρίξει στα σαγόνια του καρχαρία...)
Η μεγάλη ώρα επιτέλους έφτασε, όταν πήραμε και πάλι τα διαβατήρια στα χέρια μας! Στο διαβατήριο της Ξερξούσκα μάλιστα, υπήρχε ακόμα άθικτο στη θέση του, το συνοριακό καυτό έγγραφο. Η φυγή μας από τη Ρωσία ήταν πλέον γεγονός!
Αν και μόλις είχαμε περάσει ένα από τα πιο αγχωτικά και δύσκολα σημεία του ταξιδιού μας, η χαρά μας ήταν πολύ πιο συγκρατημένη, σε σχέση με άλλες φορές. Οι κακουχίες που είχαμε περάσει μέχρι τότε μας είχαν κάνει κι ένα καλό, μας είχαν σκληραγωγήσει.
Με πλέον πιο γιορτινή, χαλαρή και free διάθεση, αρχίσαμε να κόβουμε βόλτες στο τρενάκι της ελευθερίας. Πρώτη στάση φυσικά στο μπαρέτο του τρένου, για ελαφρύ τσιμπολόγημα και ζεστό ρόφημα. Αμέσως νιώσαμε οικεία σ'αυτό το μπαρ, γιατί οι χαρακτήρες ήταν λατινικοί, το περιβάλλον δυτικοευρωπαϊκό και το νόμισμα, ευρώ. Οι τιμές ήταν λίγο ανεβασμένες, αλλά δε δώσαμε και πολλή σημασία, αφού σε όλα λίγο πολύ τα μπαρ των τρένων υπάρχει ακρίβεια.
H Aντιγκόνα την άραζε εκτός του βαγονέτου μας, σε σημεία όπου μπορούσε να καπνίσει. Εκεί υπήρχαν κι άλλοι θεριακλήδες που πηγαινοέρχονταν κι είχαν γίνει όλοι μια παρέα. Η Αντιγκόνα είχε πιάσει την κουβέντα με μια Ρωσίδα, με καταγωγή από τη Μόσχα, που έκανε συχνά αυτό το δρομολόγιο, γιατί είχε οικογένεια και παιδιά στη Φινλανδία.
Κατά την εξερεύνησή μας, διαπιστώσαμε ότι το τρένο είχε χώρους που δεν είχαμε συναντήσει σε άλλο τρένο μέχρι τότε. Ένας πριβέ -και άδειος- χώρος, σαν μεγάλο σαλονέτο, χωρίς κανέναν να τον τιμά, ήταν αυτός:
Το τρένο ήταν εξοπλισμένο παντού με σακούλες απορριμμάτων, και γενικά ήταν πολύ περιποιημένο, γεγονός που μας προιδέαζε ήδη πολύ θετικά για το τι θα αντιμετωπίζαμε στον καινούργιο μας προορισμό.
Μέσα στο τρένο, ένα καλό Άρλεκιν ή βιβλίο μυστηρίου τσέπης, πάντα σε ταξιδεύει...
Οι πρώτες εντυπώσεις από το παραθυράκι μας: μπαίνοντας για τα καλά στη Φινλανδία, διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι ότι πρόκειται πράγματι για την χώρα των χιλίων λιμνών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου