Το τελευταίο βράδυ μας στη Μόσχα, αποφασίσαμε να το περάσουμε χαλαρά, κοντά στην αγαπημένη μας Κόκκινη Πλατεία, κάνοντας πικ νικ με θέα την Εκκλησία του Αγίου Βασιλείου, που εμείς την αποκαλούσαμε "τα παγωτά". (Κι όποτε την κοιτούσαμε μας άνοιγε η όρεξη και τρώγαμε κι από ένα παγωτό.)
Προηγουμένως, είχαμε επισκεφτεί ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ κι αφού αγοράσαμε σοκολάτες, πεπόνι, ποτά όλων των ειδών, φορέσαμε τα μακρυμάνικά μας και βγήκαμε στη δροσερή νύχτα.
Αυτή τη συνήθεια με τα πικ την έχουμε πάντα στον ρυθμό μας, ακούγοντας συγκεκριμένα τραγούδια, που μένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου, τα ακούγαμε και θα τα ακούμε για πάντα. Στην προκειμένη περίπτωση είχαμε βάλει στο τέρμα παραδοσιακά ρώσικα τραγούδια, που κατά καιρούς ακούμε και στην Αθήνα, τα ελάχιστα χιονισμένα βράδια που η πόλη αποκλείεται από το χιόνι, (όταν ξεμένουμε στο σπίτι παίζοντας μπιρίμπα, μέχρι να λιώσουν οι πάγοι.) Όλα αυτά, συνοδεία χιονισμένων μπισκότων (κουραμπιέδων) και τσαγιού με μαρμελάδα, για γλυκαντικό.
Εκείνη τη νύχτα η πλατεία ήταν φωτεινή κι ο λίγος κόσμος που σουλάτσαρε μας κοιτούσε με απορία, γιατί τα παραδοσιακά ρώσικα γι' αυτούς, θα ήταν σαν το τσάμικο το δικό μας. Μετά από λίγη ώρα, διαπιστώσαμε ότι δεν ήμασταν μόνες μας στην περιοχή. Λίγο πιο πέρα από τα πόδια μας, κάτω από τις σχάρες των υπονόμων, έστηναν χορό και τα ποντίκια... με ιδιαίτερα θορυβώδη τρόπο, έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Ευτυχώς δεν τόλμησαν να μας πλησιάσουν, αλλά ακούγονταν πολύ έντονα, σε σημείο ανατριχιαστικό...
Παρ' όλα αυτά, δεν πτοηθήκαμε. Επιτέλους το όνειρό μας να κάνουμε ένα πικ-νικ στη Μόσχα γινόταν πραγματικότητα. Tο γλέντι φούντωνε με τραγούδια που για πρώτη φορά ταίριαζαν απόλυτα με το μέρος, είχαμε ήχο και εικόνα της μέχρι τότε φανταστικής φαντασίας μας.
'Ηπιαμε, φάγαμε, χορέψαμε κι ήμασταν ευτυχισμένες, αλλά και λυπημένες, γιατί οι μέρες της διαμονής μας στη Μόσχα πέρασαν και την επόμενη μέρα, ίδια ώρα, θα βρισκόμασταν κάπου αλλού, κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου