Για ακόμα μια φορά, επιβιβαστήκαμε στο -λαβωμένο μας πλέον- αυτοκίνητο, ξεκινώντας μια νέα αναζήτηση: σκοπός μας ήταν να βρούμε ένα μέρος να την αράξουμε, μιας κι όλη η μέρα ήδη είχε πάει χαμένη και διάθεση δεν υπήρχε να επισκεπτούμε κάποιο αξιοθέατο. Σημειωτέον, διανύαμε την τρίτη μέρα άστεγες, ταλαιπωρημένες σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά. Δεν ήταν και λίγες οι πάσης φύσεως κακοτοπιές που είχαμε συναντήσει μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Ακόμα κι η αναζήτηση όμως αυτή, δεν προμηνυόταν καθόλου εύκολη: μπαινοβγαίναμε σε διάφορα εστιατόρια, ανικανοποίητες, γιατί είτε αυτά δεν μας ενέπνεαν καθόλου σαν περιβάλλον, είτε δε μας άρεσαν τα μενού που πρόσφεραν.
Εκεί που είχαμε αρχίσει να χάνουμε όση υπομονή μας είχε απομείνει κι ήμασταν έτοιμες να συμβιβαστούμε με ό,τι βρίσκαμε μπροστά μας, επιτέλους, το εντοπίσαμε:
Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς καν να το συζητήσουμε μεταξύ μας, μπήκαμε στα ενδότερα αυτού του υπέροχου, εκ πρώτης όψεως ρεστοράν. Και εκ δεύτερης, όπως αποδείχθηκε...
Ήταν νωρίς το απόγευμα κι ο χώρος ήταν ακόμα σχεδόν άδειος από κόσμο. Αμέσως κατευθυνθήκαμε στο βάθος της αίθουσας, στο γωνιακό τραπέζι κοντά στο μεγάλο παράθυρο. Οι στολισμοί των τραπεζιών απέπνεαν αρχοντιά και η ατμόσφαιρα σε προδιάθετε για το καλύτερο. Εισβάλλαμε σχεδόν σαν τους Ούνους γιατί από τη χαρά μας μας είχε πιάσει νευρικό γέλιο. Το ρεστοράν Ακτέρ μας θύμιζε έντονα ένα παλιό, αθηναϊκό μας στέκι, που εδώ και χρόνια αποτελεί ιστορία.
Στους πάνω ορόφους, υπήρχε ένα μικρό ξενοδοχείο. Στην σάλα
του εστιατορίου, την ημέρα, σερβιρόταν το πρωινό.
-και άγνωστων σε μας- ηθοποιών...
Η δεύτερη μεγάλη έκπληξη ήταν οι τουαλέτες του ρεστοράν. Τέτοια καθαριότητα δεν είχαμε ξαναδεί πουθενά. Τα πάντα άστραφταν. Ήταν η τρίτη μέρα της ταλαιπώριας (και φυσικά απλυσιάς) και μόνο μπάνιο δεν κάναμε στην φοβερή εκείνη τουαλέτα.
Μπάνιο! ένα φλέγον ζήτημα και για τις τρεις μας. Κι όμως, υπήρχε λύση.
Η Ξερξούσκα, με το μάτι της το γερακίσιο, είχε εντοπίσει ήδη από την άφιξή μας στην Πετρούπολη, ένα σημείο στον σιδηροδρομικό σταθμό, στο οποίο βρίσκονταν κατά πάσα πιθανότητα ντουζ. Έτσι αφού ολοκληρώσαμε το γεύμα μας, ήπιαμε, γελάσαμε ξένοιαστες (επιτέλους και λίγη ευθυμία σ' αυτό το φρικιαστικό μέρος), είπαμε να κινήσουμε προς το σταθμό, σε αναζήτηση του πολυπόθητου μπάνιου.
Η Ξερξούσκα, επειδή είχε κουραστεί από την ταλαιπώρια της ημέρας και τη συνεχόμενη οδήγηση, έστειλε την Ιβάννα στον σταθμό για να εντοπίσει τα ντουζ, να ρωτήσει τιμούλες και γενικά να κόψει κίνηση. Η Ιβάννα -αν και νόμιζε ότι ήξερε που βαδίζει- τελικά δεν είχε καταλάβει που βρισκόταν το ντουζ, κι έτσι έψαχνε στον σταθμό σχεδόν στα τυφλά. Κατέληξε στα έγκατά του, σε μια άσχετη πτέρυγα, όπου υπήρχε ένα ξενοδοχείο του σταθμού, στο οποίο προσφερόταν φτηνό κατάλυμα και φυσικά μπάνιο. Δεν επρόκειτο όμως για τα μπάνια που έψαχνε κι έτσι γύρισε άπραγη στο αυτοκίνητο.
Η Ξερξούσκα, απηυδισμένη, αποφάσισε να βρει η ίδια την άκρη κι έτσι κίνησε μόνη της προς τον σταθμό. Το μπάνιο βρισκόταν τελικά -όπως θυμόταν- δίπλα στο ίντερνετ καφέ, που είχαμε ήδη επισκεπτεί αρκετές φορές.
ακριβώς δίπλα στα μπάνια του λαού.
ο χάρτης των σιδηροδρομικών προορισμών της αχανούς τούτης χώρας.
Το μπάνιο του σταθμού, ήταν το δεύτερο καλύτερο πράγμα που μας έτυχε εκείνη τη μέρα! Η τύχη μας φαινόταν να γυρίζει, και τα πράγματα πήγαιναν όλο και πιο ευνοϊκά. Ο άνεμος φύσαγε ούριος για μας στο τρισκατάρατο (ex)Λένινγκραντ...
Έναντι αντίτιμου, κάπου κοντά στα 5 ευρώ ανά άτομο, εκτός από την χρήση του μπάνιου προσφέρονταν πετσέτες, παντόφλες, οδοντόβουρτσα, χτενάκι, όλα ατομικά και μιας χρήσεως. Ο χώρος ήταν πολύ προσεγμένος και την επιμέλειά του είχε μια μεσόκοπη κυρία, πολύ ευχάριστη και εξυπηρετική. Επιτέλους ξεπλύθηκε από πάνω μας όλη η μπίχλα κι η γκαντεμιά των τελευταίων ημερών! Για ακόμη μια φορά, μετά το τρένο του Κατιόνακ, συνειδητοποιήσαμε τι απέραντη χλιδή προσφέρει στη ζωή η πρόσβαση σε καθαρό, τρεχούμενο νερό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου