Το πρωινό, μάλλον μεσημέρι, που ξημέρωσε την τελευταία μέρα μας στη Μόσχα, ήταν και
η ύστατη ευκαιρία να επισκεπτούμε το Μαυσωλείο του Λένιν. Στο εσωτερικό του Κρεμλίνου, ούτε που πατήσαμε, είχε πάντα ουρές και πολυκοσμία, κάτι που κι οι τρεις μας σιχαινόμασταν. Το Μουσείο με τα Διαμάντια που ήθελε να επισκεπτεί η Αντιγκόνα, κάπου εκεί μέσα θα 'ταν, οπότε εγκατέλειψε την ιδέα να το δει.
Το Μαυσωλείο του Λένιν, που με το μαυρομπορντοροδοκόκκινό του χρώμα ήταν σαν το 'σκιαζε η φοβέρα κι η σκλαβιά...
'Ομως το Μαυσωλείο ήταν τόσο κοντά, που δεν ήταν και τίποτα (νομίζαμε) να το επισκεπτούμε.Το επισκεπτήριο τελείωνε κατά τη μία η ώρα, εμείς δωδεκάμιση, βρισκόμασταν σε μια από τις δύο εισόδους και περιμέναμε καρτερικά, σαν τα πρόβατα, στην ουρά.
Περιμέναμε, περιμέναμε, αλλά μπροστά μας δεν υπήρχε κάποιος να μας διαφωτίσει για το πότε και αν θα μπαίναμε. Εννοείται ότι κανείς, για ακόμα μια φορά, δεν μιλούσε αγγλικά. Κι εκεί που είχε περάσει αρκετή ώρα κι ο χρόνος έληγε, μια υπάλληλος ή μπατσίνα με στολή, με ύφος που δε σήκωνε και πολλά πολλά, μας ανακοίνωσε ότι το μαυσωλείο είχε κλείσει. 'Ο,τι είπε, φυσικά το καταλάβαμε από τις αντιδράσεις των υπολοίπων που περίμεναν μαζί μας, και που φώναζαν αγανακτισμένοι. Οι προσπάθειες να την πείσουμε να μπούμε μέσα, έπεσαν στο κενό. 'Ομως μιας κι απέμενε λίγος χρόνος ακόμα, σκεπτήκαμε να μην τα παρατήσουμε αμαχητί και δοκιμάσαμε μήπως καταφέρναμε να μπούμε από την μπροστινή είσοδο.
Του κάκου όμως! Το ίδιο έργο επαναλήφθηκε και μπροστά. Τι κι αν προσπαθήσαμε με
νοήματα, αγγλικά και παντομίμα να τους πούμε ότι ήταν η τελευταία μας ευκαιρία για να μπούμε στο μαυσωλείο, τίποτα! Ψυχροί κι ανέκφραστοι, μας έγραψαν κανονικά. Βόρειος Πόλος!
Κάπου εκεί έγινε και το κορυφαίο σκηνικό: εκεί που περιμέναμε λίγο ακόμα, μπας και γινόταν κάποιο θαύμα να μεταπείσουμε τους φύλακες, εμφανίστηκε μια ομάδα νέων, άνετων ανδρών, ντυμένων στα ερυθρόλευκα. Από την εμφάνισή τους, καταλάβαμε ότι επρόκειτο πράγματι για ομάδα, ομάδα ποδοσφαιρική! Ήταν η Σπάρτακ (τώρα ποιας πόλης, θα σε γελάσω) κι ο επικεφαλής τους πέρασε χωρίς πρόβλημα και μανούρες τον έλεγχο. Εκεί πήγαμε να τρυπώσουμε κι εμείς, μαζί με την ομάδα! Προς στιγμήν τα καταφέραμε, όμως δυστυχώς δεν την βγάλαμε καθαρή. Αυτή η καριόλα μπατσίνα μας άρπαξε και μας απομάκρυνε με τη μια, το τι βρισίδια άκουσε φυσικά δε λέγεται.
Mετά από την άδοξη αυτή κατάληξη, τους στείλαμε όλους στο διάολο και γυρίσαμε στο hostel, για να πιούμε ένα αποχαιρετιστήριο ποτό με τον ξανθό θεατρικό άγγελο, να ηρεμήσουμε, και να προετοιμαστούμε για την αποχώρηση.
Στο μαυσωλείο του Λένιν, ήταν η πρώτη, (αλλά όχι τελευταία) μας επαφή στη Ρωσία με τις δυνάμεις καταστολής...
η ύστατη ευκαιρία να επισκεπτούμε το Μαυσωλείο του Λένιν. Στο εσωτερικό του Κρεμλίνου, ούτε που πατήσαμε, είχε πάντα ουρές και πολυκοσμία, κάτι που κι οι τρεις μας σιχαινόμασταν. Το Μουσείο με τα Διαμάντια που ήθελε να επισκεπτεί η Αντιγκόνα, κάπου εκεί μέσα θα 'ταν, οπότε εγκατέλειψε την ιδέα να το δει.
'Ομως το Μαυσωλείο ήταν τόσο κοντά, που δεν ήταν και τίποτα (νομίζαμε) να το επισκεπτούμε.Το επισκεπτήριο τελείωνε κατά τη μία η ώρα, εμείς δωδεκάμιση, βρισκόμασταν σε μια από τις δύο εισόδους και περιμέναμε καρτερικά, σαν τα πρόβατα, στην ουρά.
Περιμέναμε, περιμέναμε, αλλά μπροστά μας δεν υπήρχε κάποιος να μας διαφωτίσει για το πότε και αν θα μπαίναμε. Εννοείται ότι κανείς, για ακόμα μια φορά, δεν μιλούσε αγγλικά. Κι εκεί που είχε περάσει αρκετή ώρα κι ο χρόνος έληγε, μια υπάλληλος ή μπατσίνα με στολή, με ύφος που δε σήκωνε και πολλά πολλά, μας ανακοίνωσε ότι το μαυσωλείο είχε κλείσει. 'Ο,τι είπε, φυσικά το καταλάβαμε από τις αντιδράσεις των υπολοίπων που περίμεναν μαζί μας, και που φώναζαν αγανακτισμένοι. Οι προσπάθειες να την πείσουμε να μπούμε μέσα, έπεσαν στο κενό. 'Ομως μιας κι απέμενε λίγος χρόνος ακόμα, σκεπτήκαμε να μην τα παρατήσουμε αμαχητί και δοκιμάσαμε μήπως καταφέρναμε να μπούμε από την μπροστινή είσοδο.
Του κάκου όμως! Το ίδιο έργο επαναλήφθηκε και μπροστά. Τι κι αν προσπαθήσαμε με
νοήματα, αγγλικά και παντομίμα να τους πούμε ότι ήταν η τελευταία μας ευκαιρία για να μπούμε στο μαυσωλείο, τίποτα! Ψυχροί κι ανέκφραστοι, μας έγραψαν κανονικά. Βόρειος Πόλος!
Κάπου εκεί έγινε και το κορυφαίο σκηνικό: εκεί που περιμέναμε λίγο ακόμα, μπας και γινόταν κάποιο θαύμα να μεταπείσουμε τους φύλακες, εμφανίστηκε μια ομάδα νέων, άνετων ανδρών, ντυμένων στα ερυθρόλευκα. Από την εμφάνισή τους, καταλάβαμε ότι επρόκειτο πράγματι για ομάδα, ομάδα ποδοσφαιρική! Ήταν η Σπάρτακ (τώρα ποιας πόλης, θα σε γελάσω) κι ο επικεφαλής τους πέρασε χωρίς πρόβλημα και μανούρες τον έλεγχο. Εκεί πήγαμε να τρυπώσουμε κι εμείς, μαζί με την ομάδα! Προς στιγμήν τα καταφέραμε, όμως δυστυχώς δεν την βγάλαμε καθαρή. Αυτή η καριόλα μπατσίνα μας άρπαξε και μας απομάκρυνε με τη μια, το τι βρισίδια άκουσε φυσικά δε λέγεται.
Mετά από την άδοξη αυτή κατάληξη, τους στείλαμε όλους στο διάολο και γυρίσαμε στο hostel, για να πιούμε ένα αποχαιρετιστήριο ποτό με τον ξανθό θεατρικό άγγελο, να ηρεμήσουμε, και να προετοιμαστούμε για την αποχώρηση.
Στο μαυσωλείο του Λένιν, ήταν η πρώτη, (αλλά όχι τελευταία) μας επαφή στη Ρωσία με τις δυνάμεις καταστολής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου