ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ (;) ΑΓ.ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ - οι πρώτες εντυπώσεις

Μετά από το ολονύκτιό μας ταξίδι φτάσαμε πολύ νωρίς στον σταθμό, κατά τις 6μιση το πρωί, και αναγκαστικά περιμέναμε προτού να πάμε στο κέντρο. Αυτή τη φορά είχαμε προνοήσει να κλείσουμε ένα διαμέρισμα, για τις λίγες μέρες που θα μέναμε στην πόλη. 'Οταν οργανώναμε το ταξίδι, είχαμε διαπιστώσει ότι ήταν πιο οικονομικό και άνετο, σε σχέση με τα ξενοδοχεία. Σχεδιάζαμε λοιπόν να μείνουμε 3 μέρες στο σπίτι και μετά, όπως το συνηθίζουμε και σε άλλες μας εξορμήσεις, να περιπλανηθούμε στην ευρύτερη περιοχή, και συγκεκριμένα γύρω από την τεράστια λίμνη Λάντογκα, κι όπου μας έβγαζε ο δρόμος. Η Ξερξούσκα κι η Αντιγκόνα είχαν εντυπωσιαστεί από το κατάμαυρο χρώμα της λίμνης, έτσι όπως την κοιτούσαν στο Google Earth...

Ευτυχώς υπήρχε κάτι ανοικτό εκείνη την ώρα και μεταφέροντας τα μπαγκάζια μας, ήπιαμε τον πρώτο μας πρωινό καφέ στον καινούργιο μας προορισμό. Ο σταθμός ήταν κι αυτός πολύ μεγάλος, όπως ο αντίστοιχος στη Μόσχα (και με έξτρα υπηρεσίες που ανακαλύψαμε στη συνέχεια του ταξιδιού μας και μας φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες!)

Περιμένοντας κανένα δίωρο νυσταγμένες, ανυπομονούσαμε να περάσει η ώρα για επισκεπτούμε επιτέλους το καινούργιο μας σπίτι και την πόλη. Πήραμε ένα λεωφορείο το οποίο μας άφησε ακριβώς μπροστά στο σημείο που ήταν η μελλοντική μας κατοικία κι εκεί περιμέναμε την κοπέλα που θα μας έδινε τα κλειδιά και τον κωδικό που θα χρησιμοποιούσαμε στην εξώπορτα, αντί για κλειδί.

Αν και το εσωτερικό της πολυκατοικίας μας τρόμαξε λίγο (συνηθισμένο φαινόμενο σε κτίρια του 19ου αιώνα) το σπίτι τελικά ήταν ό,τι έπρεπε για 3 άτομα, ανακαινισμένο, με διπλό κρεβάτι, άνετο καναπέ, κουζίνα, μπάνιο κι όλες τις ηλεκτρικές συσκευές. Βρισκόταν στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης και σε πολύ νορμάλ τιμή.

Η πόλη ναι μεν ήταν πολύ εντυπωσιακή, αλλά επικρατούσε πολύ διαφορετική ατμόσφαιρα σε σχέση με τη Μόσχα. Είχε πολλή κίνηση, οι δρόμοι ήταν συνέχεια γεμάτοι, πιο στενοί και θορυβώδεις, κι επικρατούσε κάτι που άγχωνε την Ιβάννα, που αν και Πετρόβνα, η Πετρούπολη δεν της γέμιζε το μάτι. Πολλά από τα πιο γνωστά κτίρια είχαν σχεδιαστεί από τους Ιταλούς αρχιτέκτονες Bartolomeo Rastrelli και Carlo Rossi και γι'αυτό της θύμιζαν πιο πολύ οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα εκτός από τη Ρωσία. Υπήρχαν πλωτά κανάλια, που με λίγη φαντασία σου θύμιζαν Βενετία. Ακόμα κι οι φάτσες των κατοίκων δεν ήταν οι τυπικές ρώσικες φάτσες, κι αυτό της προκαλούσε σύγχυση, και νοσταλγία για τη Μόσχα που πριν λίγο είχαν αφήσει πίσω τους.

Το πρώτο μέλημά μας ήταν να βγάλουμε κάρτα απεριορίστων διαδρομών για το μετρό. Ο πρώτος σταθμός που επισκεφτήκαμε μας σόκαρε, γιατί σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο μετρό είχαμε δει μέχρι τότε, οι αποβάθρες ήταν σαν μπουντρούμια, γιατί τα βαγόνια και ο τοίχος ήταν ένα. Βρισκόταν κι αυτό πάρα πολλά μέτρα κάτω από τη γη, αντενδείκνυται επομένως πλήρως για τους κλειστοφοβικούς. Ευτυχώς μόνο τις πρώτες μέρες το χρησιμοποιήσαμε, γιατί αργότερα νοικιάσαμε αυτοκίνητο.

                   Ίλιγγος στην κατηφορικό -σχεδόν κατακόρυφο-  πηγαιμό για το Μετρό, 
                                            διαφημίσεις πέρα δώθε για να ξεχνιέσαι

                           Φτάνοντας στο τέρμα του ολέθρου, προς στιγμήν το μάτι ησυχάζει. 
                                              Κοιτώντας όμως λίγο καλύτερα...

                                Αν πάσχετε από κρίσεις πανικού, βρίσκεστε σίγουρα στο λάθος μέρος...

                      Ευτυχώς υπήρχαν και τέτοιοι, χρυσοποίκιλτοι σταθμοί, για να μας θυμίζουν 
                                                   κάτι από τη χαμένη Μόσχα.



Η πόλη αν και εντυπωσιακή και στολισμένη, μετά τη Μόσχα δε μας έκανε καμία εντύπωση. Εξακολουθούσαμε να μην έχουμε δηλώσει τον τόπο διαμονής μας, γιατί μας έλειπαν τα χαρτιά που δε μας έδωσαν κατά την είσοδό μας στη χώρα. Παρ'όλα αυτά μέχρι τότε δεν είχαμε νιώσει φόβο, γιατί κανείς είχε ασχοληθεί μαζί μας, κανείς δε μας έδινε σημασία και κινούμασταν ανενόχλητες. Η Ιβάννα όμως είχε μια ανησυχία και δοκίμασε να απευθυνθεί στο τοπικό ελληνικό προξενείο. Μάλλον δε θα πρεπε να το χε κάνει γιατί έφαγε ένα ολόκληρο πρωινό να το ψάχνει. Όταν τελικά το βρήκε, ήταν κλειστό. ΄Αδικος κόπος.

Άποψη της Ανακτορικής Πλατείας, μπροστά στο περίφημο μουσείο Ερμιτάζ.

(Είναι το πρώην Χειμερινό Παλάτι, παλιά επίσημη κατοικία των τσάρων, πριν την καθαίρεσή τους.)

Το πρώτο βράδυ βγήκαμε βόλτα στην τεράστια πλατεία που βρισκόταν το Ερμιτάζ, καθήσαμε στον προαύλιο χώρο, ποζάροντας δίπλα στα τεράστια αγάλματα στην είσοδο. Αυτή ήταν κι η μόνη μας επαφή με το Ερμιτάζ, γιατί δεν το επισκεφτήκαμε ποτέ. 'Ομως πήγαμε σε άλλα "αξιοθέατα" που πρότεινε ο ταξιδιωτικός μας οδηγός.

Το ένα από αυτά ήταν το Μουσείο Υγιεινής, με μερικά ανατριχιαστικά εκθέματα. Ο ταξιδιωτικός μας οδηγός**, έγραφε: " Τα μακάβρια εκθέματά του είναι ανθρώπινα όργανα. Ιδρύθηκε το 1919 για να διδάξει στο λαό τα οφέλη της υγιεινής". Η λήψη φωτογραφιών απαγορευόταν, όμως βγάλαμε κάποιες στη ζούλα, όχι πάρα πολλές, γιατί παρ' όλη την ιντριγκαδόρικη περιγραφή του ταξιδιωτικού οδηγού, τα περισσότερα εκθέματα ήταν αδιάφορα.

           Τι ειρωνεία, να κάνεις πάνω από 3000 χιλιόμετρα και να πας σε μουσείο που εκθέτει καπότες και αντισυλληπτικά...


** (Ταξιδιωτικός οδηγός "Αγία Πετρούπολη-Explorer-Οδηγοί του κόσμου"  εκδόσεις Καθημερινή.)