Με το που φτάσαμε πίσω στο σταθμό, ψάξαμε με λαχτάρα να βρούμε κάποιον υπεύθυνο να μας πληροφορήσει για το τρένο, που μέχρι τότε ήταν ένα μυστήριο. Το μόνο που ξέραμε ήταν ότι κάνει αυτό το δρομολόγιο και ότι αυτό το δρομολόγιο μια υπήρχε και μια δεν υπήρχε, άρα ήταν μια από τις λίγες ευκαιρίες για να κάνουμε αυτό το ταξίδι. Πηγαίνοντας εκεί, πάλι παρέμενε ένα μυστήριο, γιατί το τρένο ακόμα δεν είχε εμφανιστεί ...
Αυτό κράτησε περίπου μια ώρα, μέχρι που ήρθε το τρένο. Με το που το αντικρίσαμε, κοκκαλώσαμε κι οι τρεις, η καθεμία για τους δικούς της λόγους.
ΑΝΤΙΓΚΟΝΑ: Έπαιζε στο βαγονέτο μια σκουριά, μια μαυρίλα, μια αίσθηση ότι δεν ξέρω αν θα φτάσω κι αν φτάσω, ένας φόβος με κυρίευσε, γιατί είδα από ένα παραθυράκι το κουπέ...
Πράσινο σκούρο, μαύρο όλο μέσα, με κουρτίνες του πρωθυπουργού της Ρωσίας.
Με μια ματιά λες, Παναγιά μου!
ΞΕΡΞΟΥΣΚΑ: Tο ταξίδι θα είχε περιπέτεια και όλα τα κομφόρ!
Πλησιάζοντας στο βαγονέτο για να ανέβω και να εξερευνήσω το χώρο, μου ήρθε μια μυρωδιά από τσίσα, από το διπλανό βαγονέτο της Σερβίας.
Το τρένο ήταν ένα αλλόκοτο μιξάζ από διαφορετικά βαγόνια: ένα βαγόνι από τη Σερβία, ένα από Ουγγαρία και το highlight, που έδωσε ελπίδα στην Αντιγκόνα, ήταν η κλούβα που δέσποζε ανάμεσα στα άλλα βαγόνια, αν και τελευταία στη σειρά.
 |
| ΑΝΤΙΓΚΟΝΑ: Πίστευα ότι αν ήμουν εκεί θα ήταν πάρα πολύ ωραία και θα είχε πολύ ωραίο φωτισμό! |
Διστάζαμε να μπούμε στο τρένο και περιεργαζόμασταν το βαγόνι, ώσπου βγαίνει ένας
όμορφος άντρας γύρω στα 55 από το βαγονέτο μας κι εμείς όλο προσμονή τον πλησιάσαμε
για να ρωτήσουμε για το ταξίδι. Όμως πέσαμε σε τοίχο γιατί το μόνο που μας απάντησε ήταν:
"Μιλάω μόνο λίγα γερμανικά".
"Sprechen Sie Deutsch"?
Εκεί ήταν που μας κυρίευσε μια παράξενη αγωνία, μαζί κι αμφιβολία.
Είδαμε κι ένα μικρό, ξανθό, τροφαντό αγοράκι που έκλαιγε, μόλις είχε μπει στο τρένο και ποιoς ξέρει τι φρικτές αναμνήσεις είχαν ξυπνήσει μέσα του, γιατί τον είδαμε να κλαίει απελπισμένος με λυγμούς...
Μπήκαμε, κι η πρώτη μας επαφή με τον όμορφο άντρα του τρένου ήταν ανύπαρκτη. Ούτε γειά καταφέραμε να ανταλλάξουμε. Το τρένο αυτό έμοιαζε με ξαπλωτό πύργο της Βαβέλ...
Μας ανοίγει και μας οδηγεί στο κουπέ και τότε παγώσαμε κανονικά. Μας πάγωσε κατακόρυφα το αίμα και μετά ξανανέβηκε. Ήταν μια καμπίνα σαν τάφος, με τρία συρταρωτά φέρετρα κι η ντουλάπα είχε και κουβέρτες για να τυλίξουν τα πτώματα. Πήγαμε να ανοίξουμε το παράθυρο αλλά δεν άνοιγε, ήταν σταθερό.
Κλιματισμός δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια γιατί όπως ισχυρίστηκε ο όμορφος άντρας, ο Κάπτεν του βαγονέτου, ήταν χαλασμένος. Για μια στιγμή βρεθήκαμε κι οι τρεις με κλειστή την πόρτα μέσα σ΄αυτό το πράγμα, κι αφού κοιταχτήκαμε επίμονα μεταξύ μας, αποφασίσαμε ότι δε χωράμε κι οι τρεις εκεί κι ότι κάτι έπρεπε να γίνει.
Είπαμε να δείξουμε ψυχραιμία και να κάνουμε υπομονή μέχρι να περάσουμε τα σύνορα.
Προσπαθήσαμε να τακτοποιήσουμε τις αποσκευές μας στο μακρόστενο ντουλαπάκι, πράγμα αδύνατον...
Ο ζωτικός χώρος για να κινηθείς ήταν ελάχιστος κι ο κοινόχρηστος χώρος περιοριζόταν στον στενό διάδρομο και τα δύο ακριανά "χωλάκια" που συνδέουν τα βαγόνια. Άγνωστο αν λειτουργούσε το ντους στο μπάνιο....
Η πρόσβαση στα άλλα βαγόνια δεν ήταν εφικτή, οι πόρτες καλά κλεισμένες. Και το αποκορύφωμα, στο τρένο δεν υπήρχε μπαρ!
Καθόμασταν στο κουπέ σαν τις μαύρες κότες, ώσπου από τον διάδρομο πέρασε ο Κάπτεν και μας κτύπησε την πόρτα. Μαζί του μια άγνωστη συνεπιβάτισσα, που αργότερα μάθαμε πως λέγεται Μαρίνα και πήγαινε στην Ουκρανία για να επισκεφτεί την οικογένειά της, μαζί και το ξανθό παιδάκι που έκλαιγε έξω από το τρένο.
Ο Κάπτεν απευθύνθηκε σε μας με ακατάληπτο τρόπο, λες κι ήμασταν αναγκασμένες να καταλάβουμε τι λέει στα ρώσικα. Καθόλου δεν πτοήθηκε από τις απορημένες φάτσες μας. Για καλή μας τύχη η Μαρίνα, παρ΄όλο που νομίζαμε ότι είναι τουρίστρια, μας μετάφρασε σε πολύ καλά ελληνικά. Βρήκαμε λοιπόν την ευκαιρία να λύσουμε απορίες που έμεναν μέχρι τότε αναπάντητες.
Εκεί μάθαμε για τη χρήση που μπάνιου μόνο ως τουαλέτα κι όχι για ντους ... όλοι, όχι μόνο εμείς. Το μπάνιο ήταν για όλους στο τέλος του βαγονέτου. Υπήρχε άλλο ένα για τους υπαλλήλους στο μπροστινό μέρος. Eκεί το ντους λειτουργούσε, αλλά ποτέ για μας ...
Γνωρίσαμε τη Μαρίνα, που από εκείνη τη στιγμή έγινε η καλύτερή μας φίλη, όπου ως γυναίκα μεταξύ γυναικών είχαμε καλύτερη επικοινωνία, και μιλούσε καλά ελληνικά. Οι υπόλοιποι και μοναδικοί επιβάτες του βαγονέτου ήταν μια οικογένεια, μια μάνα με δύο παιδιά, το χοντρούλη κλαψιάρη κι ένα μικροκαμωμένο παιδάκι, αδιάφορο γενικότερα.
Το πλήρωμα του τρένου αποτελούταν από τον Κάπτεν (τον Κάπτεν τον όμορφο 55άρη) και τον πλαισίωνε ένας άλλος 55άρης, ευτυχώς πιο ομιλητικός και συνεννοήσιμος, αν κι αυτός δεν μιλούσε αγγλικά.
Η Αντιγκόνα ήταν η πρώτη που έδειξε δυσφορία. Δεν υπήρχε κλιματιστικό, τα παράθυρα δεν άνοιγαν. Η μία καθόταν στην καρέκλα, η άλλη στο διάδρομο κι η τρίτη ψηλά στο δεύτερο ανοιγόμενο κρεβάτι, και τα ΄βλεπε όλα από κει πάνω σαν κόλαση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου