Διανύαμε πλέον την τελευταία μας μέρα στα ρωσικά εδάφη κι έτσι ήμασταν επί ποδός για να ολοκληρώσουμε και τις τελευταίες μας εργασίες (= ψώνια). 'Επρεπε όμως χωριστά να τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητές μας: η Ξερξούσκα να παραδώσει το αυτοκίνητο στην εταιρεία ενοικιάσεων, η Ιβάννα να αγοράσει μια μπαλαλάικα που είχαμε βάλει στο μάτι, κι η Αντιγκόνα για σιγουριά, να περιμένει στον σταθμό των αναχωρήσεων των τρένων για Φινλανδία -για να ελαχιστοποιήσουμε την πιθανότητα να χαθεί, μιας και δεν διάβαζε καθόλου το ρωσικό αλφάβητο.
Aκόμα κι η τελευταία μέρα που θα 'πρεπε να 'ταν χαλαρή, ήταν και πάλι αγχωτική σε τούτη την πόλη, που μπήκε για πάντα στο πετσί και στο μυαλό μας, ως συνώνυμη του στρες και της αγωνίας.
Η Ιβάννα έφτασε έγκαιρα στο μαγαζί με τα μουσικά όργανα. Χάρηκε μόλις είδε ότι η ζωγραφιστή μπαλαλάικα που έψαχνε ήταν ακόμα εκεί και δοκίμασε να κάνει παζάρι με τον νεαρό μακρυμάλλη υπάλληλο, που φαινόταν ροκ τύπος. Η προσπάθεια έπεσε στο κενό γιατί ο χαριτωμένος ξανθός μαλλιάς δεν μιλούσε αγγλικά.
Τα λεφτά όμως δεν της έφταναν κι άρχισε να ψάχνει από δω κι από κει μηχάνημα για ανάληψη μετρητών. Όλο αυτό καθώς κι η προβληματική συνεννόηση με τον νεαρό υπάλληλο την καθυστέρησαν αλλά κυρίως την εκνεύρισαν, γιατί ο τύπος ήταν απελπιστικά αργός...
Ευτυχώς έφτασε έγκαιρα στον σταθμό, όπου την περίμεναν ήδη η Ξερξούσκα με την Αντιγκόνα, κι αφού προηγουμένως εφοδιάστηκε με βότκες και τρόφιμα για το ταξίδι.
Το ταξίδι.... τι να μας περίμενε άραγε στα σύνορα; Κανείς δεν ήξερε ούτε μπορούσε να φανταστεί, μετά από τόσες αναποδιές που μας είχαν τύχει μέχρι τότε. Το τρένο που θα μας πήγαινε στην πρωτεύουσα της Φινλανδίας, το Ελσίνκι, ήταν ευτυχώς φινλανδικό, το περίφημο τρένο Sibelius.
Δε μπορεί, το τρένο αυτό θα είχε σίγουρα μπαρ και νερά! Ακόμα κι η έκδοση των εισιτηρίων έγινε πιο εύκολα, αν και στο γκισέ για ακόμα μια φορά, αγγλικά γιοκ...
(..αν περνούσαμε αισίως τα σύνορα)
..και τα δρομολόγιά του, αλέ ρετούρ.
Ευτυχώς, κανένας Κατιόνακ δε μας υποδέχθηκε! Το βαγονέτο στο οποίο βρίσκονταν οι θέσεις μας ήταν απλό, χωρίς κάποια ιδιαιτερότητα. Το highlight όμως ήταν στο βάθος του βαγονέτου μας...
Από νερό πάντως ήμασταν κομπλέ, γιατί όπως λέει κι η παροιμία, "όποιος καεί απ' τον χυλό φυσάει και την γιαούρτη". Αυτή τη φορά είχαμε περίσσεια νερού, γιατί κουβαλούσαμε μπουκάλι-νταμιτζάνα γίγας, εξάλιτρο παρακαλώ. Ήταν κλασική συσκευασία των νερών στη Ρωσία. Κάτι θα ξέρουν αυτοί από δίψα!!
(όπως λέμε ψωμί, ελιά...)
Καθίσαμε στις θέσεις μας και περιμέναμε υπομονετικά. 'Ωσπου το τρένο ξεκίνησε.
Την πορεία του στο άγνωστο...
Η Ιβάννα έπιασε την κουβέντα με τον ξανθό άντρα που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα. 'Ηταν Ρώσος γιάπις, κάτι επεξεργαζόταν παράλληλα στον υπολογιστή του κι απ' ό,τι μας είπε πηγαινοερχόταν στην Φινλανδία για δουλειά. 'Οταν τον ρωτήσαμε τι κατάσταση επικρατεί εκεί, μας μίλησε με τα καλύτερα λόγια, κυρίως για το οδικό δίκτυο που ήταν άρτιο και δεν είχε καθόλου διόδια.
Ακόμα κι οι δύσκολες στιγμές θέλουν καλοπέραση κι έτσι για ξορκίσουμε το κακό, γεμίσαμε τα πλαστικά ποτήρια μας με βότκα, ήπιαμε γερές δόσεις νερού και βγάλαμε από τη θήκη της την μπαλαλάικα, πειραματιζόμενες με το καινούργιο όργανο...
Η στιγμή που τρέμαμε, δεν άργησε να έλθει. Τα όργανα της τάξης και των συνόρων, έκαναν την εμφάνισή τους, περιφερόμενα κατά μήκος του τρένου και ζητώντας από όλους τους επιβάτες να παραδώσουν τα διαβατήριά τους. Στο τρένο είχαν επιβιβαστεί και οι Φινλανδοί συνάδελφοί τους, φορούσαν στολή που έγραφε "TULLI" στην πλάτη και διενεργούσαν κι αυτοί τους τυπικούς ελέγχους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου