ΤΑ ΣΤΕΚΙΑ ΤΩΝ ΚΑΛΟΦΑΓΑΔΩΝ

Αφού επισκεπτήκαμε ό,τι σχετικό υπήρχε για τον Ντοστογιέφσκι, ο επόμενός μας σταθμός ήταν για καφέ και φαγητό, σε ένα στέκι που διαφήμιζε ο τουριστικός μας οδηγός, και ονομαζόταν ο Ηλίθιος (Ιντιότ). Το περιέγραφε ως στέκι διανοούμενων αλλά και δημοφιλή τουριστικό προορισμό, ότι φιλοξενούσε συχνά ποιητικές βραδιές και ειδικευόταν στα πιάτα χορτοφαγίας.

Ο χώρος ήταν ημιυπόγειος, εκτεινόταν σαν ευρύχωρος διάδρομος χωρισμένος σε επιμέρους σάλες. Ήταν βυθισμένος στο ημίφως, ακόμα και μέρα μεσημέρι που τον επισκεπτήκαμε.

Η επίπλωση βαριά και σε σκούρες αποχρώσεις, παρέπεμπε σε άλλες εποχές...

(γιατί ήταν μάλλον από τότε)

Τον χώρο διακοσμούσαν καδράκια με αυτόγραφα Ρώσων καλλιτεχνών ...

Πολύ της μόδας πρέπει να ήταν τα μοντέρνα εστιατόρια με κουζίνα της 'Απω Ανατολής, γιατί ήταν πανταχού παρόντα. Έτσι κι εμείς δεν τα καταφέραμε να αντισταθούμε κι επισκεπτήκαμε ένα απ' αυτά. Για τα φαγητά, οι απόψεις μας διίστανται. Πρώτη φορά επισκεπτόμασταν τέτοιου είδους εστιατόριο και δεν μπορούμε να κρίνουμε και να συγκρίνουμε. Εντάξει, αξέχαστο πάντως δε μου έμεινε,

στην Ξερξούσκα και στην Αντιγκόνα όμως ναι.

Το ντεκόρ ήταν χρυσοποίκιλτο αλλά ευτυχώς όχι ιδιαίτερα φορτωμένο.

            Υπήρχε προσοχή στη λεπτομέρεια. Αυτή η σύνθεση κοσμούσε το γυάλινο τραπέζι,
                                                  ακριβώς κάτω από τα πιάτα μας.

Να κι ένα από τα πιάτα που δοκιμάσαμε. Το ροζ ήταν μάλλον ωμό ψάρι (αγνώστου ταυτότητας) κατά την άποψή μου. Η Ξερξούσκα πάλι λέει ότι ήταν λαχανικό ή ρίζα ζαρζαβατικού. (Τελικά καταλήξαμε ότι ήταν τζίντζερ ή κάτι τέτοιο). Το φαγητό πάντως ακόμα δεν έχει ταυτοποιηθεί. Το ίδιο ισχύει και για την πράσινη φυστικί αλοιφή, ήταν ένα συνοδευτικό υπερβολικά καυτερό. Το υπόλοιπο ήταν ρύζι, σε σχήμα και στυλ πίτσας (;) Περίεργο κι αυτό...

Μετά από λίγη ώρα, εμφανίστηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα παρέα, οικογενειακή, πάνω σε ένα ρετρό καμπριολέ. Πάρκαρε ακριβώς έξω από το παράθυρό μας. Την προσοχή μας τράβηξε ιδιαίτερα ο άντρας της παρέας, που θύμιζε έντονα τον Έλβις!