ΣΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ

Το ξενοδοχείο ήταν τελικά σε κεντρικότατο σημείο, κοντά στο θέατρο Μπολσόι και σε κυβερνητικά κτίρια και μόλις είχε ανοίξει τις πόρτες του (είχε ακόμα τα υποστηλώματα) στο κοινό. Στην είσοδο, αλλά και στους υπόλοιπους ορόφους, γίνονταν ακόμα έργα. Πρέπει να ήμασταν από τους πρώτους που μπήκαν σ' αυτό το δωμάτιο, αφού όλα μύριζαν βερνίκι, μπογιά και σκόνη. Ρεσεψιόν δεν υπήρχε. Φτάνοντας στον όροφο του δωματίου, η σκόνη ήταν ακόμα πιο έντονη, υπήρχαν δύο διάδρομοι, αριστερά και δεξιά, και κυπαρισσί τοίχοι με περίεργο φωτισμό, πίνακες και γλυπτά από όλο τον κόσμο. Το δωμάτιο απλό, λιτό και απέριττο σε χρώματα ανοιχτά, λευκό και μπεζ. Το μπάνιο όμως είχε μια ιδιορρυθμία, ένας τοίχος του ήταν από γυαλότουβλο, κι έτσι όποιος ήταν μέσα φαινόταν κι από το δωμάτιο, αλλά κι από τα έξω κτίρια. Η Αντιγκόνα όμως με τη φοβερή της εφευρετικότητα, έδωσε τη λύση: με ένα απλό σελοτέιπ και το κωλόχαρτο ΓΑΒ, που φάνηκε επιτέλους και σε κάτι χρήσιμο, έφτιαξε μια κουρτίνα που τα κάλυπτε όλα.

                                     

                                                  Ο -ημιτελής ακόμα- χώρος υποδοχής

                                             Το μικρό σαλονέτο έξω από το δωμάτιό μας

                      Το φιλόξενο δωμάτιο που μας στέγασε (μετά τα στριμόκωλα κουπέ του τρένου)
                           

Η αυτοσχέδια κουρτίνα φτιαγμένη με ΓΑΒ από την Αντιγκόνα

Παρ'όλο που δώσαμε τα στοιχεία μας στην υπεύθυνη του ξενοδοχείου, δε φροντίσαμε όπως είθισται στη Ρωσία, να κάνουμε τη δήλωση του τόπου διαμονής μας κι έτσι ήμασταν, κατά κάποιο τρόπο, σε μια κατάσταση παρανομίας στη χώρα. Όπως μάθαμε αργότερα, για τη δήλωση αυτή, μας χρειάζονταν τα έγγραφα που δε μας έδωσαν στα σύνορα της Ρωσίας, οι άγριοι εκείνοι μπάτσοι. 'Ο,τι και να κάναμε θα βρίσκαμε τον μπελά μας, οπότε δεν κάναμε τίποτα...

Προτιμήσαμε να εξερευνήσουμε τον χώρο του hostel που ήταν πραγματικά πολύ καλλιτεχνικός. Στον πρώτο όροφο φιλοξενούσε θέατρο και καφέ- εστιατόριο, όπου σύχναζαν οι πιο trendy τύποι της Μόσχας, όπως διαπιστώσαμε αργότερα. Εκεί η Ιβάννα είδε για πρώτη φορά άντρα με τσάντα Louis Vuitton κι έναν από τους ελάχιστους ωραίους Ρώσους, ψηλός, γοητευτικός, με ένα κατακόκκινο πουλόβερ...

Μια άλλη παρουσία που αμέσως μας τράβηξε την προσοχή, ήταν ο οικοδεσπότης και ηθύνων νους, ένας ξανθός άγγελος, λεπτός και αέρινος, ηθοποιός - επιχειρηματίας, περιδιάβαινε το χώρο σαν στο σπίτι του και φαινόταν πολύ φιλικός, όπως κι οι κοπέλες που μας εξυπηρετούσαν. Τα φαγητά ήταν υπέροχα κι ανέλπιστα γευστικά κι ο χώρος απίστευτα χαλαρωτικός, μόνο όμως τη μέρα, γιατί το βράδυ γινόταν φασαριόζικο club.
Ακόμα και σ'αυτή τη χώρα, το Facebook είχε αποκτήσει φανατικούς οπαδούς, γιατί από μια συζήτηση που ακούγαμε από δίπλα, τριών κοριτσιών στην ηλικία μας, η μόνη λέξη που καταλάβαμε κι επαναλάμβαναν συνέχεια, ήταν το "Facebookje"...