Περνώντας το σύνορο με συνοριακό σταθμό τη Σουμπότιτσα, και μετά τον αποχωρισμό με τον φλογερό Σέρβο κάπτεν, το βαγονέτο μας μαζί με το υπόλοιπο τρένο συνέχισε την πορεία του μέσα στην Ουγγαρία. Τα αποθέματα νερού είχαν πλέον σχεδόν εξαντληθεί και μας είχε κυριεύσει πανικός. Τα νερά που είχε στο ψυγειάκι του ο Κατιόνακ ήταν μόνο ανθρακούχα κι ειδικά η Αντιγκόνα δεν μπορούσε να πιει τέτοιο νερό με τίποτα. Ήταν σαν να είχαμε αποκλειστεί σε μια κινούμενη Σαχάρα κι άγνωστο πότε θα βρίσκαμε πάλι πόσιμο νερό. Κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση, γιατί η πορεία συνεχιζόταν στο ίδιο μοτίβο, χωρίς καθόλου ενδιάμεσες στάσεις για ανεφοδιασμό και χωρίς βαγονέτο - μπαρ...
΄Ωσπου ξαφνικά το τρένο εντελώς αναπάντεχα, σταμάτησε στη μέση του πουθενά για άλλη μια φορά, αλλά αυτή τη φορά ως εκ θαύματος, άνοιξε και τις πόρτες. Επιτέλους η τύχη μας χαμογέλασε, γιατί ήταν ένας σταθμός ναι μεν μικρός, αλλά γεμάτος ταξιδιώτες, που φάνταζαν σωτήρες, με παράξενα ρούχα. Η Ιβάννα,
αψηφώντας το ρίσκο, γιατί δεν ήξερε πόσο θα διαρκούσε η στάση, πετάχτηκε έξω από το τρένο με την ελπίδα να δροσίσει τα χείλη της και τα χείλη των διψασμένων της φιλενάδων.
"Water, water"! έκραζαν τα αφυδατωμένα της χείλη αλλά κανείς δεν καταλάβαινε τι ζητούσε.
Η ίδια απελπισμένη κραυγή ηχούσε και από τα στόματα των φιλενάδων της που ζητούσαν νερό από τα παράθυρα του τρένου και άπλωναν τα χέρια τους ικετευτικά. Οι ταξιδιώτες τις κοιτούσαν με αμήχανα χαμόγελα, κάποιοι με αδιαφορία ... αλλά κανείς από αυτούς δεν τους πρόσφερε τον αγιασμό του ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου