ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΜΟΣΧΑ! (Η άφιξη)

Σχεδόν 6 χρόνια μετά το θρυλικό τρένο του Κατιόνακ (που όλοι αγαπήσαμε), η επάνοδος στη Μόσχα έμελλε αυτή τη φορά να είναι τελείως διαφορετική. Η πρώτη εντύπωση της πόλης αυτή τη φορά θα ήταν από αέρος κι η αρχική παρέα του 2009 αποδεκατισμένη και διασπασμένη σε διαφορετικές χώρες.

'Ολα σχεδόν τα χρώματα της Ίριδας σκεπάζουν βαριά την πόλη και κάτω από αυτήν την πολύχρωμη ουράνια σφαίρα εκτείνεται αγουροξυπνημένη η πολυαγαπημένη "Ιθάκη", η Μόσχα. Η πόλη, ακόμα μαυροντυμένη, υποδέχεται με την τσίμπλα στο μάτι την Ιβάννα και την Ξερξούσκα που καταφτάνουν την ίδια ώρα, από διαφορετικές κατευθύνσεις.

Η Ιβάννα με το χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά και μέσα στην τρελή χαρά, αμέσως μετά την αποβίβαση και με το μπαγκάζι της ανά χείρας, κατευθύνθηκε στον έλεγχο διαβατηρίων. Η χαρά της όμως έμελλε να κρατήσει μόλις λίγα δευτερόλεπτα. Το χαμόγελο πάγωσε και με τη μία έλιωσε στα χείλη της, όταν αντίκρισε τη φάτσα του αστυνομικού απέναντί της. Πιο κρυόπλαστο, ανέκφραστο κι ακίνητο προσωπείο δεν είχε ξαναδεί μέχρι τότε ποτέ...

Μετά την πρώτη ψυχρολουσία που σε προσγειώνει απότομα στο τυπικό, ρώσικο κλίμα, έρχεται πάντα να σε γεμίσει με δέος και αχ-βαχ το απαραίτητο χάζι στους πίνακες αφίξεων-αναχωρήσεων (πόσο μάλλον όταν είσαι στη Ρωσία!)

Η αναμονή - αν και λίγο ζόρικη, γιατί πρέπει να το ξενυχτήσεις μέχρι να ξεκινήσει το πρώτο τρένο- είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα γιατί συναντάς όλες τις φυλές του Καυκάσου και των πρώην Σοβιετικών δημοκρατιών. Τα δε styling, δεν υπάρχουν στον χάρτη

Εκ δεξιών, απολαμβάνουμε ένα φίνο πλεκτό ζακετάκι Armani, made in Kirgistan.

 

Οι δε τάσεις στον γυναικείο πληθυσμό, προστάζουν λεοπάρ κι εμπριμέ σε όλες τις ηλικίες, για όλες τις περιστάσεις.

Μπορεί η ώρα αφίξεως να φαίνεται βάρβαρη (3 τα ξημερώματα) όμως βγαίνοντας έξω διαπιστώνεις ότι έχει αρχίσει ήδη να ξημερώνει.

Κι έτσι λοιπόν από δω κι από κει, μ' αυτά και μ' εκείνα, η ώρα πήγε έξι -κι όποιος αντέξει- κι η Ιβάννα άντεξε και κίνησε για το πρώτο τρενίνο που θα την πήγαινε στο κέντρο της πόλης.

 Σ' αυτή τη φάση του ταξιδιού, συνιστάται ιδιαίτερη προσοχή στους επίδοξους τζαμπατζήδες - "δεν πληρώνω" : γιατί όταν με το καλό φτάσεις στην πόλη και βγεις από αυτό το τρένο, πρέπει να περάσεις το εισιτήριο μέσα από μια ειδική υποδοχή, ώστε να καταφέρεις να βγεις έξω από την αποβάθρα. Αν δεν έχεις εισιτήριο, την πάτησες. 'Εχεις εγκλωβιστεί σαν τον ποντικό στη φάκα...

Φτάνοντας στον τερματικό σταθμό, χαρακτηριστικά κτίρια της Μόσχας αρχίζουν σιγά σιγά να ξεπροβάλλουν.

Και ναι, το καλωσόρισμα! Επιτέλους, Μόσχα!!!

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΛΗΜΕΡΙΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ (1. Στο μαυσωλείο του Λένιν)

Δεν τρέφαμε αυταπάτες. Άλλωστε το είχε πει πριν χιλιάδες χρόνια κι ο Ηράκλειτος: " Όλα αλλάζουν, τίποτα δε μένει ίδιο για πάντα". Ήμασταν βέβαιες ότι το κάποτε νέο και ωραίο κατάλυμά μας θα είχε αναπόφευκτα υποστεί φθορές από το πέρασμα του χρόνου, δε θα 'ταν του κουτιού όπως το είχαμε γνωρίσει κι αγαπήσει κάποτε. Και πράγματι, το αντικρίσαμε πιο γερασμένο κατά 6 χρόνια. Τα αφεντικά του μάλλον δεν το αγάπησαν όσο εμείς, γιατί δεν φρόντισαν να το φρεσκάρουν με τα καλύτερα μέικ απ,  ούτε με τα πιο δυνατά καθαριστικά. Σε μερικά χρόνια εκτιμώ ότι το μόνο που μπορεί να το σώσει από την κατάρρευση είναι ένα γενναίο λίφτινγκ εκ βάθρων.


(Kάπως έτσι μες στην εγκατάλειψη, δεν σκορπάνε ακόμα κι οι πιο μεγάλοι έρωτες...;)

Πρώτο σοκ: το δωμάτιο που θα μας φιλοξενούσε για τις επόμενες μέρες ήταν ατσούμπαλα μακιγιαρισμένο σαν τον καρνάβαλο με τα πιο κραυγαλέα χρώματα της χρωματικής παλέτας!

Δεύτερο πλήγμα: το πάλι ποτέ αγαπημένο μας καφέ μπαρ-θέατρο, το στέκι του ξανθού άγγελου, που συστεγαζόταν στο ίδιο κτίριο με το ξενοδοχείο μας, έριξε αυλαία για πάντα μόλις λίγες μέρες πριν την άφιξή μας!! Γκαντεμιά απίστευτη!

Δεν ξεκινήσαμε καλά, αλλά φυσικά και δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσουμε να σκάσουμε για όλα αυτά. Αν κι ήταν πρωί πρωί κι εμείς από νωρίς στο πόδι, παραδόξως είχαμε πλέον σπιντάρει παρά την αϋπνία και δε θέλαμε να χάσουμε ούτε ένα λεπτό της μέρας μακριά απ' την αγαπημένη μας Μόσχα. Έτσι λοιπόν το βάλαμε στόχο να πιάσουμε την περιήγησή μας στα αξιοθέατά της ακριβώς από το σημείο που τα είχαμε αφήσει: απ' το τελευταίο αξιοθέατο που δεν είδαμε ποτέ γιατί φάγαμε πόρτα, το περιβόητο και σκιαχτικό Μαυσωλείο του Λένιν !

'Ηταν ακόμα πολύ νωρίς, ο κόσμος ελάχιστος και το μαυσωλείο στολισμένο εδώ και εκεί, λιτά, με κόκκινα γαρύφαλλα και άλλα λουλούδια. Μάλλον θα είχαν ξεμείνει (όπως και άλλοι στολισμοί, όχι μόνο στην Κόκκινη Πλατεία, αλλά και σ' όλη τη Μόσχα) από τους επετειακούς εορτασμούς της Μέρας της Νίκης, της λαμπρής φιέστας που διοργανώνεται κάθε Μάιο για την επικράτηση της Ε.Σ.Σ.Δ. έναντι των γερμανικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου.

Κάτι που δεν είχαμε παρατηρήσει την προηγούμενη φορά ήταν ότι κατά μήκος του τείχους του Κρεμλίνου υπάρχει η Νεκρόπολη του Τείχους. Ανάμεσα στους διάσημους μακαρίτες συγκαταλέγονται πολλοί ηγέτες της Ε.Σ.Σ.Δ., αγωνιστές της Επανάστασης, αλλά και ο Γιούρι Γκαγκάριν και ο Μαξίμ Γκόρκι!

(άσχετο, αλλά και σχετικό:) 

Αθήνα 2016, γαρύφαλλο στο πέτο και για τους βουλευτές του ΚΚΕ, με αφορμή τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς.

Πάλι πίσω στη Μόσχα, το Μάιο του 2015: Τεράστια γαρύφαλλα και σε άλλα σημεία της πόλης, κοντά στο μετρό Αρμπάτσκαγια. Αλλά αυτό είναι θέμα που θα το αφήσουμε για κάποια επόμενη βόλτα μας, πέριξ του παλιού Arbat.

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΛΗΜΕΡΙΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ (2. Η Κόκκινη πλατεία)

Φυσικά για να φτάσουμε στο Μαυσωλείο του Λένιν, έπρεπε να μπούμε στην Κόκκινη Πλατεία, μιας και το Μαυσωλείο βρίσκεται τοποθετημένο στο κέντρο της. Η πολυαγαπημένη μας πλατεία, που τόσο την είχαμε νοσταλγήσει, δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο εκείνη την ώρα. Μας υποδέχτηκε κάτω από διαφορετικό φως και συνθήκες κι ήταν όπως πάντα το κάτι άλλο!

Εικόνες οικείες από παλιά που δεν ξεχνούνται με τίποτα: στα αριστερά, το Κρατικό Ιστορικό Μουσείο της Μόσχας.

...και στα δεξιά το αγαπημένο μας τουρτάκι, ο Καθεδρικός Ναός του Καζάν! Σημειωτέον ότι αυτή η υπέροχη εκκλησία κάπου ανάμεσα στο 1936 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 δεν υπήρχε εδώ, λόγω κατεδάφισης (!!!! ..............)

Ο Καθεδρικός Ναός του Καζάν, όσο λίγο τον είδαμε κι από μέσα

Δίπλα στο Ιστορικό Μουσείο, βρίσκεται η Πύλη της Ανάστασης. Κι αυτή είχε κατεδαφιστεί επί Κομμουνισμού και ξαναφτιάχτηκε αμέσως μετά την κατάρρευσή του.

Με τόσο κόκκινο τουβλάκι, δεν είναι καθόλου τυχαίο που ονομάζεται Κόκκινη Πλατεία.

Μετά το κόκκινο overdose, πάμε τώρα σε εντελώς ουδέτερους χρωματισμούς: στο πολυκατάστημα GUM, το πιο ιστορικό πολυκατάστημα της Ρωσίας. Αφήνουμε το καλό για μετά και θα το επισκεφτούμε εκ των έσω σε επόμενη βόλτα.

  Όχι, δεν είναι λεπτομέρεια κάποιας εκκλησιάς, αλλά zoom στην πρόσοψη του GUM

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΛΗΜΕΡΙΑ (3. Το ξενοδοχείο Μετροπόλ)

Το διάσημο και πανέμορφο ξενοδοχείο Μετροπόλ βρισκόταν σχεδόν στον ίδιο δρόμο με το δικό μας το τσαντίρι, γι' αυτό κι όποτε βγαίναμε παγανιά το συναντούσαμε μπροστά μας. Είναι ένα ιστορικό κτίσμα με πολλές ξεχωριστές μικρολεπτομέρειες στην πρόσοψή του. Δυστυχώς δεν το είδαμε από μέσα, αν κι η Ιβάννα λιγουρευόταν έστω μια διανυκτέρευση.


Αντιγράφουμε από τα παλιά τεφτέρια:

Ξενοδοχείο Μετροπόλ: σε σχέδια του Ουίλιαμ Ουόλκοτ, χτίστηκε ανάμεσα στο 1899 με 1905. 'Εχει φιλοξενήσει μέχρι και τον Μάικλ Τζάκσον (λέει ο τουριστικός οδηγός). Για το εσωτερικό του δεν έχουμε άποψη, γιατί δεν το επισκεφτήκαμε. Η πρόσοψή του είναι ναι μεν πολύ ωραία, (στην κορυφή της έχει το έργο του Μιχαήλ Βρούμπελ, με τίτλο "Η μακρινή πριγκίπισσα") αλλά δεν σε προιδεάζει για υπερβολική χλιδή. Για να το έχει διαλέξει όμως ο Μάικλ, κάτι θα 'ξερε...


Ποια να 'ταν τελικά η μακρινή πριγκίπισσα; Αυτή

         ή μήπως αυτή; Η δεύτερη μπα, δε νομίζω. Σαν πολλή ψυχεδέλεια να διακρίνω....

Παρατηρώντας την πρόσοψη λίγο παρακάτω, διακρίνουμε γραμματοσειρές στα κυριλλικά. Εδώ μιλάει με γρίφους ο γέροντας γιατί δε μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε τας γραφάς. Με τα φτωχά μου ρώσικα κάτι πιάνω για Λένιν και προλεταριάτο (!!.....)

ΡΩΣΙΚΗ EXTRAVAGANZA, Σ' ΑΓΑΠΩ! (Μήπως είσαι φρικιό και crazy?)

Ένας ακόμα λόγος που αγαπήσαμε τη Ρωσία ήταν για το τρελό, μοναδικό, extravagant και ενίοτε κραυγαλέο στυλ ντυσίματος που κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού, και στα δύο φύλα, σε όλες τις ηλικίες και σ' όλα τα κοινωνικά στρώματα. Βέβαια η πρώτη εικόνα που μας μάγεψε δια παντός ήδη από την πρώτη μας επίσκεψη στην πόλη και μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα ήταν περίπου αυτή, στο υπόγειο εμπορικό κέντρο του μετρό κοντά στην Κόκκινη Πλατεία:

Έπειτα λοιπόν από την πρώτη μας αναγνωριστική τσάρκα κοντά στην Κόκκινη Πλατεία, είπαμε να ανηφορίσουμε την Τβερσκάγια Ούλιτσα για να κόψουμε κίνηση στα παλιά μας λημέρια. Η μέρα ήταν πιο ζεστή απ' ό,τι περιμέναμε για τα ρώσικα δεδομένα κι έτσι ξενυχτισμένες και κάπως ταλαιπωρημένες στρίψαμε σ' έναν κάθετο πεζοδρομο για να ξαποστάσουμε. Εκεί βρήκαμε καταφύγιο σ' ένα φιλόξενο παγκάκι και τελικά αντί για λίγο  αράξαμε με τις ώρες, γιατί συνέβη κάτι εκπληκτικό: τα αξιοθέατα της Μόσχας είχαν έρθει σε μας, αντί να πάμε εμείς σε εκείνα! Για την ακρίβεια, ήταν μια υπέροχη (εν αγνοία της, ή μήπως όχι;) υπαίθρια πασαρέλα, με φόντο μερικούς από τους πιο διάσημους οίκους μόδας.

Όμορφες παρουσίες στην άτυπη πασαρέλα - catwalk, εντυπωσιάζουν

Αυτή η απόλυτη θεάρα -με την κάτοψη ανά χείρας- έχει κλέψει μακράν την παράσταση απ' όλους!  Έχει γίνει ήδη το ίνδαλμά μου, πηγή έμπνευσης και τ' όνειρό μου να μ' αξιώσει και μένα ο Θεός πάω κι εγώ κάποτε έτσι σε κάποια παρουσίαση..!

Στυλ Ρώσου Συριζαίου -που πάει για διαπραγμάτευση με την Τρόικα